Verrot Spannend (Fictie voor kids)

‘Mam!’ roept Sep vanaf de bank. Hij heeft de Xbox controller in zijn hand en zijn ogen op het scherm. ‘Ma-am!’ schreeuwt hij nu harder. Hij kijkt ondertussen vluchtig uit het raam of zijn vrienden er al aankomen. Er loopt een moeder met een groene kinderwagen voorbij. Waarschijnlijk is zij op weg naar de supermarkt. Het huis waar Sep in woont is vlak bij het winkelcentrum. Het is verder rustig op straat. Dat komt omdat het zomervakantie is en heel erg warm. Geen weer om buiten te spelen vindt Sep. Normaal gamet hij altijd op zijn kamer en niet in de woonkamer. Mama noemt het altijd spelen, in plaats van gamen. Als ze dat zegt waar zijn vrienden bij zijn, dan schaamt hij zich dood. ‘Gaan jullie lekker boven spelen?’ vraagt ze dan. Alsof ze daar met de barbies of de blokken gaan spelen. Vandaag heeft hij de Xbox naar beneden gesjouwd. Dat heeft een reden. Gisteravond toen hij naar bed ging, keek hij naar zijn witte muur en zag schimmel. Midden op de muur naast het raam zaten grijze klontjes schimmel. Hij probeerde de muur met een oude sok, die hij op de vloer vond, schoon te vegen. Daarna zag het er niet meer uit als klontjes schimmel, maar als een grote klont schimmel. Hij had zijn reuzegrote teddybeer ervoor gezet als oplossing. Hij wilde niet dat zijn vrienden die gore vlekken zouden zien. Maar vanmorgen herinnerde hij zich dat hij de beer altijd onder zijn bed verstopt als zijn vrienden komen spelen. Hij is tenslotte al twaalf. Beetje kinderachtig om met een teddy beer te knuffelen ’s nachts. Zijn andere knuffels passen onder zijn kussen. Gelukkig.  Na zo’n middag onder het bed zit Ted altijd onder de stofpluizen en lijkt hij bozer te kijken dan voor hij onder het bed werd geschoven. ‘Sorry, Ted,’ zegt Sep dan altijd voor de zekerheid. Je wil natuurlijk niet dat zo’n beer kwaad wordt terwijl je zelf weerloos ligt te slapen. Soms krijgt hij daar zelfs nachtmerries van. Hij droomt dan dat Teddy ‘s nachts tot leven komt, in zijn bed klimt en op zijn gezicht gaat liggen. Zwetend schrikt hij dan wakker. Na zo’n nachtmerrie laat hij Ted een aantal dagen op de beste plek in het bed slapen. En als hij echt heel bang was neemt hij hem mee naar beneden en zet hem overdag op de bank. Dan kijken ze samen YouTube video’s. Mama stoot dan altijd even met haar ellenboog tegen papa en wijst naar Sep en Teddy op de bank. ‘Schattig he?’ zegt ze dan tegen papa. Hij knikt dan naar mama en knipoogt naar Sep. Papa heeft hem verteld dat hij vroeger ook altijd nachtmerries had over zijn knuffels. Sep denkt dat papa begrijpt waarom Ted opeens een VIP behandeling krijgt.   ‘Mam!’ roept Sep nog een keer. Hij legt de controller op de bank, zucht en staat op.Sep loopt naar de keuken waar zijn moeder een schildersatelier lijkt te zijn begonnen. Er staat een schildersezel met een groot schilderdoek en overal liggen kwasten. Op de keukentafel staan potten met een stinkend goedje en borden met klonten verf. Zijn moeder staat gebogen over haar telefoon en kijkt een YouTube tutorial over bloemen schilderen. Sep hoopt dat het een goed filmpje is, want dat wat ze op het doek heeft proberen te schilderen ziet eruit als een tekening van Joep. En dan zo’n tekening die hij verplicht moet maken voor oma terwijl hij geen zin heeft. ‘Mam, Joep heeft in zijn broek gepiest volgens mij. Ik ruik plas,’ zegt Sep. Mam maakt een geluidje alsof ze hem gehoord heeft. Maar ze blijft doorkijken naar haar filmpje. Het is het geluid dat ouders altijd maken wanneer ze niet naar je luisteren: ‘hmmm.’ Het klinkt niet positief en niet negatief. Je kunt er alle kanten mee uit. Soms is dat handig want dan kun je gewoon snoep pakken, dan doe je of het een ja betekent. Maar als er iets belangrijks is, is het superirritant. Nou, mama zoekt het maar uit. Sep hoopt dat er een natte vlek op haar bank komt. Joep zit in de hoek van de bank waar mama altijd graag zit met een boek. Sep kijkt nog een keer ongerust naar het schilderij en loopt terug naar de woonkamer. Hij hoopt niet dat zijn vrienden straks de keuken binnen gaan. Ook hoopt hij dat mama het schilderij niet boven de bank hangt. Hij voelt een beetje zweet in zijn nek prikken als hij daaraan denkt. Vanaf de stoep kan iedereen het dan zien hangen. Misschien moet hij papa vragen om voor mama haar verjaardag een grote foto te laten maken. Voor boven de bank. Voor de zekerheid.Zijn broertje Joep zit stil in de hoek van de bank. Hij gaat druk met zijn vingers over het scherm van zijn tablet. Joep is al acht en zou allang niet meer in zijn broek moeten plassen. Alleen soms, als hij te geconcentreerd zit te spelen, dan vergeet hij naar de wc te gaan. Sep vindt het altijd maar raar; Joep is de slimste van de klas en kan beter lezen dan de kinderen uit groep acht. Én dan toch in je broek plassen… Er wordt op het raam geklopt. Twee jongens, een met kort blond haar en een met bruin krullend haar, staan voor het raam. Ze zwaaien naar Sep en lopen al richting de voordeur. ‘Joep,’ sist Sep boos. Joep kijkt op. ‘Mam wil dat je naar de keuken komt,’ liegt hij. Als Joep naar de keuken loopt ziet Sep hem verbaasd naar zijn natte kruis kijken. Snel trekt Joep de keukendeur achter zich dicht. Opgelucht opent Sep de voordeur voor zijn vrienden.
Met een flinke bons valt de achterdeur dicht. Mees de hond springt op uit de vensterbank waar hij lag te gluren naar de buurtkatten. Hij rent kwispelend door de kamer naar de achterdeur. Het is papa. Sep en Joep kijken heel even op van hun schermen en gamen meteen verder. ‘Hey jongens,’ zegt papa en geeft ze een kus op hun hoofd. ‘Hoe was het vandaag?’ De vraag die iedere vader altijd stelt. Zullen ze dat op oudercursus leren? ‘Joep, kom je me joinen?’ zegt Sep en stoot zijn broertje aan. Zijn vrienden zijn een half uur geleden naar huis gegaan, maar mama is vergeten te zeggen dat het tijd is om te stoppen met gamen. Opeens trekt papa met een harde ruk de twee tablets uit de handen van de broers. ‘Zo en nu is het afgelopen met dat gamen,’ zegt papa en legt de schermen bovenop de kast. ‘Ik vroeg hoe het vandaag was. Hebben jullie lekker buiten gespeeld?’ zegt hij en gaat naast Joep zitten. Met zijn hand voelt hij aan de bank. ‘Waarom is dit zo nat?’ mompelt hij. Hij kijkt de jongens aan maar krijgt enkel boze blikken terug. Ze waren net een nieuw potje begonnen, papa liet ze geeneens iets opslaan. Voordat papa nog meer echte vadervragen kan gaan stellen, roept mama dat het eten klaar is. Snel rennen de jongens naar de keuken.
 ’s Avonds in bed kijkt Sep naar Ted. Hij had papa nog willen vragen wanneer ze zijn muur kunnen schilderen. Maar hij was te boos op papa en daarna vergat hij het. Ted heeft vandaag niet onder het bed gelegen, dus Sep heeft genoeg ruimte in zijn bed. De beer kan lekker blijven staan waar hij staat. De kamer is schemerig, er komt weinig licht van de overloop binnen. Dat komt niet omdat de deur op een te kleine kier staat, maar omdat het licht op de overloop al een jaar stuk is. Mam heeft er een sliert kerstverlichting opgehangen. Dat is nu de gewone lamp. Ze zijn het al helemaal gewend. Hij heeft zijn gordijn op een kier gelaten. De maan schijnt door het raam zijn kamer in. Sep kijkt zijn kamer verder rond. Op zijn bureau staat een klein grijs knuffeltje in de streep maanlicht. Het lijkt een soort Pokémon. Sep herkent hem niet, maar dat verbaast hem niet. Joep loopt altijd met knuffels te slepen door het hele huis. Sep is moe, hij draait zich om. Hij ligt nu met zijn gezicht naar de muur en zijn rug naar het raam. Achter zijn rug beweegt Ted de Beer bijna onzichtbaar heen en weer. Heel zachtjes. Onder zijn grote, harige berenoksels zit een grijs goedje. Even licht het groen op. Sep valt in slaap. Hij droomt over Pokémon knuffels, groter dan de reuze teddybeer, die schilderijen maken met daarop een soort paddenstoelen. Het lijkt op iets dat zijn moeder zou maken. Of Joep.