Al 22 maanden zonder jou..

Wanneer je mij tegen zou komen zou ik zeggen; goed! Al weet ik, dat wanneer je oprecht geïnteresseerd door zou vragen, ik zal gaan huilen. Maar dan vraag ik mij af, is huilen een signaal dat het niet goed zou gaan? Huilen helpt mij namelijk te voelen als ik niet weet wat ik moet voelen.

Ik vind de hoe-gaat-het-met-je vraag verdomd ingewikkelde geworden sinds Djaé zijn overlijden en om het mijzelf makkelijk te maken antwoord ik vaak met; het gaat wel (goed). Want wat ga ik antwoorden, heb ik überhaupt zin om te antwoorden? Op welk aspect van mijn leven wordt er gedoeld? Ga ik er diep op in of blijf ik oppervlakkig? Het ligt ook aan het moment, de locatie, de omstanders, de persoon die de vraag stelt en het vermogen van de vraagsteller om oprecht te luisteren. Dus nog voor de vraag volledig gesteld is, heb ik mijzelf al ontzettend veel dingen afgevraagd zonder erbij stil te staan bij hoe ik mij oprecht voel.

Wanneer ik zeg dat het goed gaat, is dat niet de goed van 2 jaar geleden. Deze nieuwe goed bevat een continu gevoel van pijn en gemis. Al ga ik zeker niet somber door het leven. Voor nu, ben ik oké met hoe het op dit moment gaat, want het went dat Djaé in mijn gedachten leeft. Hij blijft altijd die kleine knappe baby maar in gedachten groeit hij mee. Ik ben mij ervan bewust dat dit mijn nieuwe normaal is.

Het gaat zeker beter dan een jaar geleden en de periode na zijn overlijden. Maar ondanks dat het best oké gaat, vind ik elke dag een strijd. Het plotselinge overlijden van Djaé is zo alles omvattend, werkelijk niets is nog hetzelfde als de dag voordien.

Mijn kijk op het leven, mijn kijk op andere personen, mijn relaties, mijn energieniveau, mijn levenslust, de connectie met mijzelf, de verbinding met anderen, mijn interesses, mijn toekomstperspectief. Niets is nog zoals het ooit was. En dat alles, bovenop de rouw en het verlies van Djaé, is zo ongelooflijk veel en ingewikkeld om te verwerken. Ik moet opnieuw leren leven met mijzelf terwijl ik niet meer weet wie ik ben. En dat is verdomd lastig wanneer veel van wat destijds vertrouwd was, niet meer in mijn leven is.

Thuis, gewoon thuis met de kinderen en de man, daar ben ik op mijn best. Gewoon mijzelf, zonder masker. Geen vraag te ingewikkeld om niet te kunnen beantwoorden. Niemand die raar opkijkt als er wordt gehuild om het gemis. Het is vooral veel samen zijn, lachen, genieten en heel veel liefde.

Ik ontkom er niet aan, ik moet soms de deur uit. Dus mensen zien mij gaan, leuke dingen ondernemen, lachen en daarbij horen ze mij 2 straten verderop. Wat voor een omstander al snel de intentie wekt, dat er weinig aan de hand is. Ik denk ook mede daardoor wordt er buitenshuis nog maar weinig over Djaé gesproken. En dat vind ik lastig, want voor mij is hij er evengoed bij als de andere kinderen. Ik ervaar nu pas echt dat de wereld gemaakt is voor de levenden en niet voor hen die bezig zijn met de dood.

Buitenshuis heb ik ook nog de confrontatie met kindjes die dezelfde leeftijd zijn als Djaé zou zijn geweest als hij had geleefd. En ik schijn er een radar voor te hebben ontwikkeld, ik weet precies welke kindje er van zijn leeftijd is. Steeds weer opnieuw die pijn trigger; het missen van een kind. Ik ontkom er niet aan, gedachten als; 'wat als' en 'hoe zou het zijn geweest' komen gelijk in mij op. 

Ik heb pijn, elke dag. 

Ik voel echt fysiek dat hij er niet is. Ik ervaar soms steken in mijn borstkast of ik voel een ongekende leegte, die zo alles overheersend is, dat het er altijd is. Maar ook aan die leegte, raak ik gewend. Tussendoor zijn er lichtpuntjes, steeds meer lichtpuntjes en daar ben ik heel blij mee. Ik geniet van mijn gezin maar ontkom er niet aan dat mijn gedachten nog steeds (lees; best vaak) afdwalen. Dat is niet alleen gemis of verdriet dat ik dan ervaar maar ook liefde, heel veel liefde. 

Door de komst van Vaio werd de grijze mist waarin ik leefde weer voorzien van kleur, voelde ik mij oprecht beter, ervaarde ik meer innerlijke rust en vanaf dat moment durf ik weer iets meer in de toekomst te kijken. Maar het gemis van Djaé neemt echter nog steeds toe. Ik vind het verdomd ingewikkeld dat ik Vaio's leven mocht ontvangen terwijl ik dat van Djaé verloren ben.

Die hele diepe, duistere en uitzichtloze periode na zijn overlijden, ik ben zo blij dat dat niet meer is. Ik kijk weer vooruit, maar niet te ver. Want ik weet, het heeft geen enkele zin om ver vooruit te plannen. Leven in het moment en weten waar ik plezier uit haal. Daar zijn de kinderen bij uitstek voor geschikt, want die leven altijd in het moment. 

Als ik 1 ding heb geleerd van de afgelopen periode is het dat; wanneer ik plezier ervaar ik uit dat moment van verdriet wordt getrokken, waardoor mijn veerkracht groter wordt en ik het verdriet en gemis beter kan dragen.

Er zijn ook altijd nog momenten dan wil ik mijzelf niet zijn. Was mijn leven maar zoals het ooit was, zorgeloos. Was ik maar iemand anders, iemand die niet z'n kind moest afstaan, lekker onbezonnen. Maar dan ineens komt het besef dat hij dan niet van mij zou zijn en ik niet van hem... 

En dan ineens realiseer ik mij dat ik dankbaar ben om de pijn te kennen om een kind te verliezen. Liever dat dan nooit de vreugde te kennen om van hem te mogen houden.

Zoals ik al eerder schreef, ik ben oké mee met hoe het nu gaat. Ik ben mij ervan bewust dat deze onzichtbare pijn mijn hele leven zal blijven. Graag zelfs, zo voel ik mij meer verbonden met hem. Ik ben op dit moment eerder bang dat deze pijn gedurende mijn leven verder zal verzachten waardoor ik voor mijn gevoel Djaé zijn bestaan tekort zou doen.

Ik ben dankbaar voor hetgeen er zichtbaar is geworden sinds zijn overlijden. Hoe verdomd ingewikkeld en pijnlijk het ook was om sommige situaties en personen los te moeten laten. Ik ben blij met de personen in mijn leven, nu ik weet, dat deze personen er altijd voor ons zullen zijn. Dankbaar voor alles dat ik heb mogen ervaren, hoe moeilijk ook. Dankbaar voor de liefde die ik nog steeds groeit. Dankbaar voor alles dat ik ervan heb geleerd en hoe bewust ik nu van het leven ben. 

Dan zijn er nog de momenten dat ik mijzelf afvraag of het niet te goed gaat omdat ik geniet en plezier heb. Want hoe in vredesnaam is dat mogelijk wanneer er een kind ontbreekt? 

Al is het bijna 22 maanden geleden; zo ver weg voelt zijn overlijden voor mij nooit. Het voelt nog steeds gisteren. En als het gisteren zou zijn, dan voel ik mij te goed, en vraag ik mij af of ik binnenkort niet weer onderuit geschoffeld wordt. Elke dag blijft het aftasten.

Het blijft gewoon ingewikkeld. Ik hoopte dat het met de tijd aldoor beter zou gaan. Tot ik realiseerde dat het een levenlang 'kut' zal blijven. Altijd alles met een lach en tranen van gemis omdat het zonder Djaé nooit meer hetzelfde is.

Ik zal hem altijd missen. Ik zal altijd in situaties terecht blijven komen die iets kunnen triggeren. Ik zal altijd die flash backs houden. Ik weet (ik merk) dat zijn bestaan vergeten wordt en hij steeds minder vaak benoemd zal worden. Ik weet dat het leven door gaat al tikt mijn klokje sinds zijn overlijden anders. Het is aan mij hoe ik daar mee om blijf gaan en voor nu, kan ik er mee zijn.

Djaé is voor altijd! ♡

Volg mijn posts ook via @lievedjae