Gedwongen abortus

Het was op een ijskoude decemberochtend dat ik als zwangere 16 jarige, geëscorteerd door rechts mijn moeder en links mijn stief-opa, het grote moderne ziekenhuis in Haarlem binnenstapte. Zijn grote rechter zeemanshand lag losjes om mijn linker bovenarm en zou bij een eventuele vluchtpoging van mij, als een krachtige klem sluiten. Twee dagen eerder waren wij in de abortuskliniek in Rotterdam geweest, maar daar konden ze niets meer voor mij betekenen. De wettelijke grens voor abortus was in die tijd twaalf weken en ik zat daar héél dik overheen. In Rotterdam wisten ze echter nog wel een adres waar ze het blijkbaar niet zo nauw namen met de wet en dat bleek dus dat gerenommeerde ziekenhuis in Haarlem te zijn. 

Je kan uit mijn leeftijd van toentertijd wel opmaken dat deze zwangerschap niet gepland was, maar na de eerste shock wilden mijn 18 jarige vriend en ik het graag houden. Ik zat weliswaar nog op school, maar hij had een baan en een etage in het centrum van de stad. We dachten slim te zijn om de zwangerschap zolang mogelijk te verzwijgen, juist om de mogelijkheid van een abortus uit te sluiten. 

Mijn ouders dachten daar heel anders over blijkt wel uit de eerste alinea van dit blog. Mijn vriend werd als een hond op straat geschopt. Ik mocht geen contact meer met hem hebben en ik werd opgesloten op mijn slaapkamer. Er werd niet zachtzinnig op mij ingepraat, er werd gedreigd met hel en verdoemenis als ik mijn kindje zou willen houden. Verbanning naar een ver weg gelegen tehuis voor ongehuwde moeders werd mij in het vooruitzicht gehouden en zij zouden elk contact met mij verbreken.

Hoe gerenommeerd het ziekenhuis ook was, de ingreep onder gehele narcose verliep niet zoals de artsen hadden voorzien. Wát er niet voorzien was zal ik nooit weten, maar de gevolgen waren levensbedreigend. Ik heb uiteindelijk twintig dagen in dat ziekenhuis moeten doorbrengen vanwege infectie in mijn baarmoeder en niet te temperen hoge koorts. Een (overigens prachtige) bijna doodervaring beleefd en een biddende dominee aan het voeteneinde van mijn ziekenhuisbed.

Deze gitzwarte bladzij uit mijn jeugd heeft, vaak onbewust, grote invloed gehad op mijn verdere leven en de beslissingen en keuzes die ik heb gemaakt. Als je wilt weten hoe het dat 16-jarige meisje is vergaan in haar leven, kan je dat lezen in mijn onlangs geschreven autobiografische roman: “Was dit het nu allemaal waard?” welke wordt gepubliceerd bij uitgeverij Boekscout. 

Wil je meer weten? Laat een reactie achter of volg mij op mijn Facebookpagina 'Was dit het nu allemaal waard?'