Het is net als zand in het broekje van je bikini;

Veel vrouwen die een stilgeboren kindje hebben gekregen, zeggen dat de pijn van het verlies vaak wordt verergerd door de ongevoeligheid van familieleden en vrienden. Zij zeggen vaak de verkeerde dingen óf, nog erger; ze hebben helemaal niets te zeggen.

Toelichting; ik woon in een dorp, ons kent ons, daar waar je elkaar geregeld tegen het lijf kunt lopen.

Ik kom aangelopen met mijn dochter en zie haar staan; een oude bekende. Ze heeft nog geen benul van onze aanwezigheid en laadt haar zoon en tassen van haar fiets. Over enkele seconden zullen wij haar passeren, en ik weet nu al dat ze zo zal doen alsof ik niet besta. We komen dichterbij, ze merkt ons op en schrikt zichtbaar. Haar blik ontwijkt gauw de mijne, ze zet haar zoontje neer naast de fiets, draait zich om en keert ons daarmee de rug toe. Niks nieuws.

We zijn nog maar enkele meters van haar verwijderd, ik kan haar ongemak hier al ruiken; ze frunnikt onnodig aan de sluiting van het kinderzitje terwijl haar zoontje, ongecontroleerd, bij haar vandaan rent.

Ik twijfel; doe ik de simpele 'hoi', een iets te overdreven 'goedemorgen' of doe ik óók net of ik haar niet zie? Natuurlijk niet! Terwijl wij haar passeren draait haar rug met ons mee en zeg ik iets te hard en net iets te overdreven: 'goeiemorgen'. Het blijft ijzig stil.

Ik maak het mee op het schoolplein, in de supermarkt, de winkelstraat, het zwembad, de speeltuin, eigenlijk overal waar ik mensen tegen kan komen. Er zijn nog altijd personen die, sinds zijn overlijden, geen woord tegen mij/ons hebben gezegd.

Personen die doen alsof ik ook dood ben, alsof ik lucht ben geworden en niet besta. Op de basisschool zat ik jaren bij 1 van hen in de klas, anderen ken ik van de middelbare school, de sportclub, van stap avonden of via via. Het zijn in ieder geval personen waar ik een band mee had, waar ik af en toe, voor zijn overlijden, een praatje mee gemaakt zou hebben.

Het eerste jaar vond ik het bijzonder ongemakkelijk om deze personen tegen te komen want; hoezo zeg je niks? Je kent mij toch? Ik vond het verdomd pijnlijk en het kwetste mij tot op het bot, ik kon er dagen van slag van zijn en begreep er helemaal niets van. Mijn mentale gesteldheid was al één grote puinhoop en door deze acties begon ik nog meer aan mijzelf te twijfelen.

Doordat vrienden en familieleden zo onzeker waren over hoe ze zich moesten gedragen, voelde ik mij beschaamd, alsof ik iets verkeerd had gedaan alsof er iets mis met mij was en zijn overlijden mijn schuld.

Wijze mensen uit mijn omgeving zeiden mij keer op keer dat deze personen mij niet bewust negeerden om mij te kwetsen, pijn te doen of om mij af te wijzen. Ze zouden het doen omdat ze zelf pijn hebben of doordat er iets in hen is aangeraakt waardoor men zich ineens ongemakkelijk voelt.

Er ging een lange tijd overheen voordat ik de situatie ook op deze manier kon bekijken, door hen te respecteren voor wie ze zijn. Door het vanuit dit oogpunt te bekijken verdween langzaam mijn ongemakkelijke gevoel en begon ik vooral hun ongemak op te merken.

En dat is lachwekkend en beschamend tegelijk, stilletjes geniet ik ervan. Want als je goed kijkt zie je de gekste dingen, ik heb namelijk nooit geweten dat ik zo'n effect teweeg zou kunnen brengen bij iemand. Het ongemak dat ineens te voorschijn komt op het moment dat ze mij zien, een toneelstuk waarbij ik de toeschouwer ben, ik vind het magisch om menselijke eigenaardigheden te observeren.

Sommigen maken zich snel uit de voeten alsof ik een leeuw op jacht ben. Een ander kruipt in elkaar, maakt zichzelf zo klein mogelijk, in de hoop dat ik hem of haar niet opmerk. Sommigen doen zo hun best om mij niet te zien, dat ze over mij heen struikelen en weer een ander, die kan geen kant op, die verstijft. Die kijk ik aan, waarbij ik het schaamrood op de kaken omhoog zie schieten, ik groet vriendelijk. Er komt alleen nooit een reactie terug.

Ze wekken de indruk dat ze de onschuld zelve zijn, maar inmiddels valt het ook mensen in mijn omgeving op; "Zeiden zei nou niets?", "hebben jullie ruzie?", "zo leer je je vrienden kennen", "heb jij geen contact meer met haar?", "zulks ben je liever kwijt dan rijk". Het enigste dat ik doe ik vertwijfeld mijn schouders omhoog halen terwijl ik al nee schuddend zeg 'ik ging schijnbaar ook dood'.

Van cool naar koel, zonder voorafgaand gesprek of enige melding van een zeer zwaar ongenoegen. Geshockeerd, mijzelf totaal kwijt en ik kwam in extra rouw terecht voor personen die nog leefden terwijl ik zelf niet meer bestond. Emotioneel uitgeput, ongelooflijk verwarrend. Er bestaat geen koudere manier dan zo te ontdekken, dat je voor een ander niets meer betekent.

Soms vraag ik mij af, hoelang gaan ze dit nog volhouden? Voor altijd? We hebben geen ruzie. Mijn kind ging dood. Mijn kind blijft dood. Voor altijd! Jouw kind leeft... en ik hoop dat hij of zij dat ook zal blijven doen gedurende jouw leven zodat je die pijn niet hoeft te ervaren.

Ik zeg NIET dat de mensen die mij negeren automatisch slechte mensen zijn, maar een probleem met zichzelf, dat hebben ze zeker. Het zegt sowieso meer over hun persoonlijkheid dan over die van mij. Niemand, maar werkelijk NIEMAND, verdient het om zo behandeld te worden, ongeacht de situatie. Geen enkel probleem kan worden opgelost door te negeren, ik besta nog steeds, of je mij nu negeert of niet.

Soms vraag ik mij gekscherend af; hoe zou het zijn, mocht ik ooit de pensioengerechtigde leeftijd behalen (wie weet hoe hoog deze nog wordt opgeschroefd) en na vele jaren genieten van het niets doen, uiteindelijk in een verzorgingstehuis belanden. En ik zou met 1 van hen een gezamelijke huiskamer delen, zou dit dan nog steeds een issue zijn? Kan nog gezellig worden dan!

Een van de grootste problemen rondom dit onderwerp is dat weinigen er echt over praten. Ik hoop dat het delen van mijn ervaring niet alleen bewustzijn creëert, maar ook een gesprek stimuleert om rouwende ouders te ondersteunen in plaats van hen te negeren.

Groet en wees de verandering die je in de wereld wilt zien!

Ps. Het is nooit te laat voor een sorry; dat had ik anders moeten doen; ik wist niet wat te zeggen.

Volg mijn posts via @lievedjae ♡