Ik ben compleet, ik wil helemaal geen 3e kindje!

Het is zaterdagavond 22 januari 2022, ik maak mij klaar om naar bed te gaan. Medicijnen zijn ingenomen, tanden zijn gepoetst en ik ga nog even naar het toilet voordat ik de binnenkant van mijn ogen ga bekijken.

'Nog steeds niet ongesteld, hoe kan dat nou? Het laat deze keer wel erg lang op zich wachten.' Ik voel al een paar dagen een ongemakkelijk gevoel onder in mijn buik alsof de menstruatie aanstaande is, normaal gesproken duurt dit een paar uurtjes en dan is het maandelijkse feest begonnen. Ik weet dat ik nog een zwangerschapstest in de lade heb liggen en de gedachte, 'ach waarom ook niet, dan kan ik een zwangerschap tenminste uitsluiten', komt omhoog.

Terwijl de urine nog omhoog trekt zie ik gelijk 2 dikke donkere strepen verschijnen. Ik raak in paniek, merk dat ik gestopt ben met ademhalen, mijn hart als een razende tekeer gaat en het zweet breekt mij uit. Neus in, mond uit, focus. Ik open de app waarin ik mij menstruatie bijhoud, kijk verbaasd en begin te trillen. Ik ben al zeker 8 weken, misschien wel 9 weken, zwanger. Althans, als ik het bereken vanaf die vage ongesteldheid, waarvan ik twijfelde of het een menstruatie was, anders kan ik er gerust nog 4 weken bij op tellen. Er komt een angstig gevoel opzetten en het zweet sijpelt inmiddels uit elke porie. Ik ben compleet, ik wil helemaal geen 3e kindje!

Ik bel mijn man: 'BOVEN KOMEN, NU!' snauw ik hem toe terwijl ik mijn broek weer omhoog hijs. Enkele seconden later staat hij geschrokken in de deuropening, de tranen lopen over mijn wangen. Ik kijk hem aan als een bang hert en gooi hem de test toe. 'Wat is dit? Hoe kan dat nou? IK WIL DIT NIET! Dit is jouw schuld!' snik ik.

Ik zie dat hij, in vergelijking met mij, wel aanzienlijk blij is. Zijn geschrokken gezicht verzacht en hij probeert zijn lach voor mij te verbergen. "En nu? We hebben er al 1 van bijna 3 en 1 van nog geen jaar oud en ik kom nu al handen te kort? Ik wil dit helemaal niet."

Het plan om te gaan slapen, dat gooi ik over boord, ik ben totaal in shock. Ik plof terug op de stoel waar ik tien minuten daarvoor ook zat, alleen nu totaal verslagen en ik staar wat voor mij uit. "Hopelijk is het deze keer een jongetje, anders wordt het helemaal een kippenhok hier in huis" ratelt hij enthousiast. En alle beren die ik op de weg zie, heeft hij allemaal al opgelost nog voor ik ze kan benoemen.

De nacht verloopt onrustig, ik ben veel wakker en blijf maar piekeren. 'Past dat wel in de auto? Moet er een nieuwe auto komen? En de kinderwagen, ook een nieuwe zeker, want de jongste loopt nog niet eens. Hoe kom ik zelf sochtends optijd op het werk? Of moet ik dan minder gaan werken? Waar moet de baby in vredesnaam slapen?' 

Steeds weer komen er nieuwe vragen omhoog en aangezien Google mijn beste vriend is, wordt alles midden in de nacht opgezocht. Gelukkig stemt mij dat enigszins gerust. Maar het vervelendste vind ik nog wel het gevoel dat ik heb tegen over de grote zussen, een enorm schuldgevoel; kan ik hen dan nog wel de aandacht geven die ze verdienen?

Toch ben ik de volgende dag verrassend opgewekt en voel ik mij goed, ondanks de korte nacht. Na het ontbijt vertel ik de meiden dat mama een baby in de buik heeft, en dat deze nog hééél klein is. Zoals verwacht zijn ze dol enthousiast en knuffelen ze gelijk met mijn buik. Hoe is die baby daar gekomen vraagt Solenn zich af, terwijl ze bedenkelijk naar mijn lichaam kijkt. "Euh tja, vraag dat maar aan je vader, want hij was erbij" antwoord ik iets wat geïrriteerd.

De dagen daarop blijft het ongemakkelijke gevoel onder in mijn buik aanwezig. Het is geen pijn, het zeurt ook niet, maar het is er wel, een onverklaarbaar gevoel. Het zal wel zwangerschaps gerelateerd zijn, ik zelf vermoed dat het komt doordat ik niet heel erg enthousiast ben over deze zwangerschap, ik moet nog steeds aan het idee wennen van een nieuw leven in mijn buik en ik zie 1001 beren op de weg voor in de toekomst.

Na een paar goede echo's begint het enthousiasme dan toch te groeien, een kloppend hartje, ik word gewoon mama van drie; hoe leuk is dat. En die 1001 beren; die kan ik wel aan, het komt wel goed. Het gevoel in mijn buik blijft wel aanwezig, het wordt eerder meer dan minder. Ik voel mij lichamelijk sowieso dusdanig anders dan bij de zwangerschap van de meiden dat mijn hoop op een jongetje groeit.

Waar wij de eerste zwangerschappen met 11 weken dit wereldkundig maakten. Is deze zwangerschap op dat moment nog altijd 'ons geheim'. Ik heb niet het gevoel dat ik het al bekend wil maken. Mijn buikje begint ondertussen wel zichtbaar te worden, maar valt nog goed te verbergen.

Ik voel mij uitstekend en heb geen lichamelijke klachten, de ideale zwangerschap. Het geslacht is inmiddels bekend, en wij zijn uiteraard helemaal door het dolle heen en zien uit naar een toekomst met z'n vijfen. Mijn buik kan ik inmiddels in een wijde trui niet meer verbergen. Het is niet dat ik het wil, het voelt meer als een 'moetje', (al moet er natuurlijk helemaal niets), maar ik wil de roddels hier in het dorp voor zijn en het dan liever zelf vertellen; in de 15e week maken wij bekend dat wij ons 3e wonder verwachten, een zoon.

Vreugde en blijdschap moeten groeien want naarmate de weken voorbij gaan begin ik aan het idee te wennen dat ik weer moeder mag worden. Wat een zegen, ik mag weer een kindje dragen! Ondertussen zit ik met een onbestemd onderbuik gevoel dat groeit en ik nog altijd niet kan plaatsen.

Ik snap dat mensen dit lezen en denken; 'goh wat ondankbaar kreng zeg! Er zijn zoveel mensen die het al jarenlang proberen en waarbij het niet lukt.' Ik begrijp heel goed dat dit lezen dan moeilijk is, ik wil alleen aangeven dat het soms even rauw op je dak kan komen. En dat het helemaal oké is, om aan het idee te wennen en dat hij daarom niet minder geliefd is.

Volg mijn posts ook via @lievedjae