Je schuldig voelen omdat je gelukkig bent

Ik herinner mij heel levendig de eerste dag dat ik mij op een of andere manier normaal voelde na het verlies van Djaé. Het was de dag nadat wij de resultaten van de onderzochte placenta kregen, iets waar ik naar uitkeek maar tegelijkertijd enorm tegenop zag. Ik was onder meer bang dat ze mij zouden vertellen dat hij was overleden omdat ik onbewust iets verkeerds had gedaan. Toen duidelijk werd dat er geen doodsoorzaak was gevonden en het 'domme pech' was, was dat heel verdrietig maar ik voelde een enorme opluchting.

De volgende dag voelde alsof ik rondliep met een enorm gewicht van mijn schouders. Naarmate de dag vorderde begon er echter een vreselijk schuldgevoel op te komen. 'Hoe kon ik mij normaal voelen? Begon ik hem al te vergeten?' Djaé was pas zeven weken daarvoor overleden.

Ik voelde me vreselijk, alsof ik hem verraadde. Tegen de avond was ik weer volledig door duisternis omhult. Misschien was het oké om mij af en toe oké te voelen, wie weet was het onderdeel van de genezing. De liefde die ik voelde voor Djaé bracht ik continu in verband met het ongelooflijke verlies. Ik had geen idee hoe ik van hem zou kunnen houden terwijl ik weer normaal probeerde te doen.

Het idee dat ik nog een gelukkig leven zou leiden, was die afgelopen weken nooit bij mij opgekomen. Eerlijk gezegd dacht ik dat ik gewoon niet meer gelukkig zou zijn. Toen het geluk mij besloop en de glimlach verscheen, was het schuldgevoel onontkoombaar.

Het is heel vreemd om je schuldig te voelen omdat je gelukkig bent. We horen gelukkig te zijn in het leven. Het is immers waar de meeste mensen naar streven. Hoe kan het dan zo verkeerd voelen? Ik weet dat Djaé zou willen dat ik gelukkig ben en lach. Maar de reis die ik maak is zo vreemd, alles staat ondersteboven. Er bestaat niet meer zoiets als normaal. Naast de grootste liefde is er ook het grootste verdriet. Naast de glimlach komt het schuldgevoel. Het is gewoon allemaal zo ingewikkeld.

Je hebt twee keuzes nadat je zo'n traumatische verdriet hebt meegemaakt, opgeven of proberen opnieuw te leven. Dat is waar ik begon toen ik weer leerde lachen. Ik koos ervoor om het te proberen, ik koos voor het leven, voor de liefde en de hoop, voor mijzelf, de kinderen en mijn man. Ik begon dingen te doen die ik vroeger leuk vond, in de hoop dat het mijn enthousiasme voor het leven weer zou aanwakkeren. Het klinkt waarschijnlijk een beetje gek, maar ik heb gewerkt aan glimlachen en het werkte. Elke dag probeerde ik vooruit te komen. Dit moet niet verward worden met verder gaan, noch mag het verward worden met het vergeten van Djaé. Hij is een deel van mij, onmogelijk om te vergeten. Hij was zo gewenst, een zoon; de liefde van mijn leven, altijd in mijn gedachten en voor altijd in mijn hart.  

Naarmate de tijd verstreek, nam het schuldgevoel af. Soms waren glimlachen gewoon glimlachen, eenvoudig en puur. Soms gaven ze mij zelfs het gevoel dat alles ooit weer goed zou komen.

Inmiddels schaterlach ik als nooit te voren, want waarom zou ik het niet doen? Het schuldgevoel dat is nog altijd aanwezig. Maar ik weet inmiddels dat liefde en verdriet naast elkaar kunnen bestaan en dat het schuldgevoel mij laat weten, dat ik hem nooit wil vergeten.

Volg mijn blogs ook op instagram @lievedjae