Niet zwijgen, maar praten met kids over verlies

Spreken is zilver, zwijgen is goud.
Wat is dit spreekwoord hopeloos ouderwets, eigenlijk?

Stel je voor: je bent je partner verloren en jouw kinderen hun vader of moeder.
Het leven na deze gebeurtenis is nooit meer zoals het was. Voor kinderen verandert alles. En ook weer niet. Ze hebben net zoveel behoefte aan regelmaat, spelen met vriendjes en lachen om flauwe grapjes als voorheen. Wat 100% anders is, is de omgeving. Iedereen weet ervan.

Dit is iedereen:
De juffen en meesters van school.
De kinderen uit de klas.
De ouders van de kinderen uit de klas.
De buurt.
De voetbaltrainer.
De kinderen uit het voetbalteam.
De zwemleraar.
De kinderen uit het zwemgroepje.
Vriendjes uit de buurt.
Ouders van vriendjes uit de buurt.
Familie.
Vrienden van familie.
In het leven van een kind dus: iedereen.

Iedereen leeft ook mee met het gezin, praat erover thuis en heeft soms buikpijn als ze denken aan hoe dit gezin worstelt met wat ze is overkomen. Vanuit het volwassenenperspectief is de realiteit helaas ook dat er vaker gezwegen wordt dan gepraat. Niet omdat het hen niet raakt, maar vanuit ongemak of angst om het verkeerde te zeggen.

Vanuit het perspectief van een kind is zwijgen niet te begrijpen. Iedereen weet ervan, maar niemand praat meer over zijn papa of mama die er niet meer is. Kinderen vragen zich af of iedereen het al vergeten is, of ze papa of mama niet belangrijk vonden, of hun omgeving verwacht dat ze na een paar maanden hun leven weer oppakken alsof er niets gebeurd is.

Laten we het spreekwoord 'spreken is zilver, zwijgen is goud' bij deze gezamenlijk in de prullenbak gooien als het gaat om dit onderwerp. We kunnen kinderen helpen door ze te leren dat ze dit niet in stilte hoeven te ondergaan. Dat woorden (en soms ook alleen een knuffel of een schouder om op te huilen) de pijn eventjes kunnen verzachten.

Lieve groet,
Hanne