Sociale media en rouw: confronterende combinatie

Ik weet nog goed hoe wij thuiskwamen na de crematie. Ik voelde mij totaal lamgeslagen, ik leek wel onbezield. Ik voelde mij verre van compleet. 

'Waarom zou ik de auto überhaupt uitstappen? Hoezo moet ik naar binnen? Waar doe ik het voor? Zou Djaé al volledig verbrand zijn? Ik wil terug! Hoe kon ik hem daar achter laten? Waarom leef ik nog? Ik hoop dat mijn hart er NU mee stopt.' 

En op de een of andere manier, doe je het toch, je gaat door, omdat het moet, omdat je niet anders kunt, omdat je hart het nog steeds doet. 

Wij stapten de auto uit en werden gelukkig goed opgevangen door familieleden, maar ook zij gaan een keer weer richting huis en uiteindelijk sta je er dan écht alleen voor.

Het was heet, bloetheet. Ik zat buiten en staarde verslagen en doelloos voor mij uit. Ik hoorde mijn telefoon die naast mij lag, een melding van Facebook; iemand heeft een nieuwe foto geplaatst. Op automatische piloot opende ik de melding.

Dit kan niet waar zijn! Is dit serieus?! Enkele uren nadat wij Djaé in de oven hebben geschoven plaats zij dit bericht? Was ze alweer vergeten wat er die ochtend had plaatsgevonden?

"Zo blij met dit ventje!" Ik stikte zowat ik mijn eigen ademhaling, voelde mijn hartslag alle kanten op gaan en mijn hele lijf begon te verstijven.

Er waren maar 2 seconden nodig, 1 om te beseffen wat ik zag, de volgende seconde was genoeg om volledig buiten mijzelf te treden. Razend was ik! Alles werd zwart.

De stoelen vlogen door de tuin, alles wat ik te pakken kon krijgen ging naar de grond. Ik heb geschreeuwd, gevloekt en keihard gejankt uit onmacht. De tuin leek een heus slagveld en de honden? Die waren door de consternatie in geen velden of wegen te bekennen, weggelopen uit angst.

Ik voel de armen van Lucas stevig om mij heen en probeer met alle kracht die ik heb mij los te wurmen uit zijn greep. Ik stomp hem meerdere keren tegen zijn borstkast en probeer hem van mij af te duwen. Ik maak geen schijn van kans. Ik geef me over maar ik kook nog steeds. Hyperventilatie! Het beetje lucht dat ik krijg komt uit mijn tenen en ik voel Lucas zijn greep verslapen. In de verte hoor ik Lucas; "doe rustig, adem uit!".

'Daar ga ik, kom maar, breng mij naar Djaé', met dat ik dat denk, denk ik onbewust toch aan mijn uitademing en voel ik dat mijn tijd op aarde nog niet geweest is. Trillend en snikkend hang ik tegen hem aan en kom heel langzaam weer een beetje bij zinnen.

Mijn hoofd bonkt als een olievat. Lucas zet 1 van de net weggegooide stoelen voor mij neer waar ik op plof en hij loopt weg. De tranen lopen nog altijd over mijn wangen, in mijn hoofd is het een chaos; ik voel zoveel emoties en gevoelens tegelijkertijd dat ik niet weet wat ik ermee aan moet. Ik knijp mijzelf, bonk met mijn hoofd op de tuintafel; in de hoop dat dat meer pijn doet dan wat ik van binnenvoel. Maar niets lijkt te helpen. 

Lucas komt terug gelopen met koffie, een groot glas water, 2 paracetamol en een theedoek om mijn gezicht droog te deppen.

"Houd daar eens mee op! Wat is er gebeurd? Waar dacht je aan?" Met dat hij het vraagt begin ik weer naar adem te happen, ik kan geen meer woord uitbrengen. Ik probeer hem met mijn handen duidelijk te maken dat ik even niet kan praten en concentreer mij op mijn ademhaling. Ondertussen aanschouw ik hoe hij de door mij aangerichte ravage zonder verdere vragen begint op te ruimen.

Toen ik iets wat gekalmeerd was vond hij mijn telefoon in het gras, die gelukkig nog intact gebleven was. Ik opende opnieuw Facebook, zocht haar op, verwijderde haar als vriend en blokkeerde haar gelijk. Waarom zou ik nog bevriend willen zijn met iemand met het empatisch denkvermogen van een visstick?

Na het overlijden van Djaé heb ik vele personen die gelijktijdig zwanger / uitgerekend waren, verwijderd van mijn sociale media. Mama's, vriendinnen van, oma's van, tantes van, iedereen die maar een foto van zo'n kleine hummeltje zou kunnen plaatsen.

Ik heb het een tijdje aangekeken. Maar ik trok het niet. Mijn hart krimpte elke keer weer samen bij het zien van foto's waar de gelukzaligheid vanaf spatte. Ik kon mijzelf hier enkel tegen beschermen door niet continu geconfronteerd te worden met dat wat bij ons niet was. Het was te pijnlijk.

Als ik personen bijvoorbeeld tegenkwam in een supermarkt dan kon ik daar al dagen van slag van zijn. Laatstaan dat ik ze in de veilig omgeving van mijn huis tegen zou komen, online wel te verstaan. 

Slechts een enkeling, die verder op afstand stond, bleef ik online mee bevriend. Want ik wist ook, ik moet die confrontatie toch aan, anders kom ik er nooit. Maar op deze manier was het beter gedoseerd, beter te behappen.

In plaats van 10 vrolijk baby vriendjes van Djaé te zien, zag ik maar 1 of 2 baby's voorbij komen. Ik ben inmiddels bijna 21 maanden verder en volg hen nog steeds. En dat gaat overigens prima. Inmiddels kan ik lachen wanneer ik zo'n klein hummeltje in een schommel zie zitten of zie rond scheuren op een mini tractor. Want zeg nou zelf, het is toch ook schattig!

'Waarom jij wel?' Aan het begin was dat het eerste dat in mij opkwam, het komt over als jaloezie. Al weet ik diep van binnen dat die jaloezie vooral het gemis is omdat ik het ook zo voor mij had gezien. 

En ondanks de confrontatie vond ik het, na een tijdje, ook fijn om die enkeling nog te volgen; zo werd ik er eenvoudig aan herinnert in welke levensfase Djaé ongeveer zou zijn geweest en welke uitdagingen hij én wij zouden ondervinden.

Enkele maanden geleden, toen ik zelf echt begon te merken dat het mentaal beter met mij ging heb ik sommige personen weer een nieuw vriendschapsverzoek gestuurd. Dus inmiddels zie ik meerdere blije kinderkoppies rond de leeftijd die Djaé nu zou hebben gehad, en dat gaat goed! Ik kan het 'gewoon' aanzien zonder dat mijn ademhaling stokt, mijn hart overslaat en ik ben daar niet dagen beroerd meer van ben.

Dus wie weet stuur ik jou binnenkort ook een bericht met de vraag of wij weer vrienden kunnen zijn...

Maar alles op mijn tempo

Alles op z'n tijd...

Volg mijn posts ook via @lievedjae