Verlies komt nooit alleen

Ik moest van mijzelf dankbaar zijn met dat wat mensen mij gaven en compassie tonen voor hen die mij daarin teleurstelden. Nu de rust is terug gekeerd, vraag ik mij toch af; hoe kun je een jarenlange vriendschap verliezen wanneer je kind overlijdt, is dat dan wel echte vriendschap geweest?

Afgelopen week had eindelijk de moed bij elkaar verzameld om alle ontvangen kaartjes, na het overlijden van Djaé, in een plakboek te plakken. En dat zijn er veel, dank daarvoor!

De kaartjes van de rest van de kinderen zitten allemaal rommelig in een doos, klaar om ooit een keer naar de vuilstort te brengen (wanneer het huis te klein wordt). Je kunt immers niet alles bewaren.

Alles dat mij doet herinneren aan Djaé, dat gaat niet weg. Ik kan het niet. Er is maar zo ontzettend weinig tastbaars van die periode, alles dat mij aan hem doet denken, blijft. Dit was een klusje dat ik voor mij uitschoof omdat ik op voorhand al wist dat ik het emotioneel moeilijk zou gaan krijgen.

Terwijl ik bezig ben met sorteren, lees ik de kaartjes vluchtig. Op de meeste staat hetzelfde; gecondoleerd en veel sterkte, of iets in die trant. Ik merk dat ik mij bewust afsluit en de woorden mij vrij weinig doen en ik ga rustig door met 'knutselen'.

Op sommige kaarten staan hele lappen tekst geschreven. Ik leg ze aan de kant om deze later te lezen. Allemaal stuk voor stuk, zulke ontzettend lieve, meelevende woorden. Bij het lezen voel ik een gespannen gevoel opkomen in mijn kaak en merk dat mijn hele gezicht vertrekt, een brok in mijn keel. Ik weet dat wanneer ik nu met mijn ogen zou knipperen, een grote zoute druppel de inkt op het kaartje zou doen uitlopen.

Een hoopje ellende, zo voel ik mij. Ik ben direct terug bij die verdrietige, angstige, uitzichtloze periode vlak na het overlijden van Djaé. Ik mis hem vreselijk. Ik ervaar weer dezelfde pijnscheuten in mijn hart en ik moet mij concentreren op mijn ademhaling, anders heb ik er zo nog hyperventilatie bij.

Het is de 2e keer dat ik deze teksten lees, van sommige kaartjes wordt ik extra verdrietig bij het zien van de afzender. Dat wat er staat geschreven komt namelijk niet overeen met hoe men zich de afgelopen anderhalf jaar heeft gedragen. 'Wij zullen er altijd voor jullie zijn', geschreven door personen waar wij geen contact meer mee hebben. Dit maakt mij verdrietig, boos, eenzaam en laat mij verloren voelen.

In gedachten doorloop ik hoe sommige relaties zo abrupt eindigden en wat mijn aandeel daarin was. Ik weet dat ik verre van mijzelf was de eerste maanden. Maar hoe kon ik mijzelf terug vinden, als alles wat vertrouwd was, mij in de steek liet? Hoe kon men opschrijven dat ze er voor mij zouden zijn, terwijl ik enkele maanden later al niets meer van hen hoorde?

De dagen nadien merk ik dat ik nog steeds niet helemaal mijzelf ben en dat het lezen van de kaartjes meer heeft losgemaakt dan ik op voorhand had verwacht. Vooral de manier waarop relaties geëindigd zijn, zit mij helemaal niet lekker, zo abrupt. Ik was gekwetst, in shock, voelde mij in de steek gelaten door mensen waarvan ik dat totaal niet had verwacht. Maar ik begreep het wel, ik kon mij best goed voorstellen dat een ander het moeilijk vond om mee te leven en te begrijpen wat ik voelde. Want het is ook ingewikkeld en ontzettend moeilijk.

Maar nu ik mijzelf weer redelijk onder controle heb, mijn leven probeer terug op te pakken, zijn ze nog altijd weg. Ik mis ze, of in ieder geval, de leuke momenten die wij samen hebben gehad. Dat wil overigens niet zeggen dat ik het terug zou willen, daarvoor doet mijn hart teveel pijn, enorm gekwetst en teleurgesteld. Als men er in moeilijke periodes niet voor mijn kan òf wil zijn, dan hoeft dat op de goede momenten ook niet. Daarbij komt ook nog de schaamte voor het hoopje ellende dat ik was destijds; wat ik heb gezegd en hoe ik mij gedroeg, ik weet niet of ik ze nog onder ogen durf te komen.

Vrienden van toen zijn nu vage kennissen geworden en vage kennissen werden vrienden. Zowel winst als verlies, maar ondanks de winst, doet het verlies mij nog altijd veel verdriet. Mijn nieuwe vrienden kennen de oude ik niet, dus ook dat zal ik nooit meer terug vinden.

Sinds het overlijden van Djaé is er zoveel meer verloren gegaan, en door het lezen van de kaartjes, ben mij dat ineens weer bewust, alsof ik het had weggestopt.

Dat wat er ooit was, dat is er niet meer. Veel van wat vertrouwd was heeft ons leven verlaten. En dat doet pijn, in plaats van steun en liefde ontvangen, is er zoveel meer om rouwig om te zijn.

Ik ben niet alleen mijn geliefde zoon verloren maar zoveel meer.

Volg mijn blogs ook op instagram @lievedjae