Verloren tweelinghelft

“Ik moest nog aan jou denken!” Zegt ze op t schoolplein tegen me.

Ik kijk haar verrast aan en voel me nieuwsgierig.

Ze is 23 weken zwanger en moest aan mij denken omdat het een tweeling was.

Was.. een van hen heeft niet langer geleefd dan 8 weken.

Ik voel dat het me raakt. Dit onderwerp en dit grootste verlies gaat me aan het hart.

Het raakt me omdat ik verdriet en spanning in deze moederogen zie. Het raakt me omdat ik verdriet voel in mijn eigen hart. De, misschien wel eeuwige, pijn van het alleengeboren twee-/meerling zijn.

En het raakt me in mijn baarmoeder vanwege het verlies van onze dochter haar tweelinghelft.

We praten even verder en ik bied haar aan er meer over te vertellen als ze daar eens open voor staat.

Alleen geboren twee-/ meerlingen. Het is zo groots. Zowel voor de ouders kan het groots zijn, als voor het overlevende kind zelf.

Want dit prille verlies, ook al is het onbewust, kan levenslange sporen nalaten.

Zondag zag en voelde ik het ook weer. Tijdens de opstellingendag die ik organiseerde waar ik prenatale opstellingen begeleidde.

Het gaat diep. De pijn. De rouw. De liefde. Het gemis. Het verlangen. De verbinding.

Want ook al is het zo’n pril en onbewust verlies. Het is er. In je celgeheugen. Je lijf weet het. En dat kan pijn doen. Dat kan voor een onbestemd eenzaam gevoel zorgen. Dat kan het je moeilijk maken helemaal in het Leven te staan. Het kan schuldgevoelens met zich meebrengen. Het kan je het verlangen geven altijd te reizen en opzoek te zijn naar iets waarvan je niet weet wat je zoekt. Het kan zelfs een diepe oorzaak zijn van eetproblemen en diepgaande relaties aangaan bemoeilijken.. het kan je het gevoel geven van niet goed genoeg zijn. Van altijd maar moeten strijden en toch steeds het gevoel te hebben te falen.

En gelukkig is er ook verlichting en heel veel troost in te vinden. Wat ik zelf heb ervaren en vaak zie bij de klanten met wie ik werk, is dat wanneer je je bewust wordt dat jij een alleengeboren tweeling bent, er eerst weerstand komt. Ongeloof. Veroordeling. Want áls het al zo is (want vaak is er geen medisch bewijs in de vorm van een echo, bij oudere generaties), hoe kan het me dan nú beïnvloeden?!

Vaak komt er dan ruimte voor verdriet, rouw, gemis en uiteindelijk ook voor berusting en zelfs voor verbinding.

Vaak is dit een langproces. Van maanden en jaren. Steeds een nieuwe laag. Ik vind het prachtig hier steeds meer mensen in te mogen begeleiden. Want het is zo waardevol. Het kan je wereld op haar kop zetten én het kan je Leven zoveel gemakkelijker maken, uiteindelijk… Dit stuk in jezelf herkennen en erkennen maakt je sterker. Helpt je om het Leven te omarmen en in jeZelf te geloven.

Het raakte me, daar op het schoolplein. Verdriet, gemis, herkenning én trots! Trots op onze dochter, op mezelf en op alle vrouwen die ik hiermee al mee heb mogen helpen en die nog mogen volgen in de toekomst.

💛🙏🏼💛

Herken je hier wat in van jezelf of jouw kindje(s)? Wil je er eens over kletsen, gewoon vrijblijvend, neem gerust contact met me op, ik kijk met liefde even met je mee 😘