Heb ik een huilbaby?

In de kraamweek verliep alles heel soepel. Hij was een tevreden baby. Al vrij vlot na deze fijne kraamweek begon het huilen. Niet eventjes huilen, maar echt extreem veel huilen. Uren hebben we met hem rondgelopen in de draagzak en buiten met hem gewandeld. Niets leek te helpen. Uiteindelijk zijn we naar de huisarts gegaan en daar werden we eigenlijk niets wijzer van. Mijn moedergevoel zei dat er wel iets aan de hand was met hem.
Via mijn werk kende ik een goede kinderosteopaat en we besloten om haar te bellen. Na een behandeling bij haar was hij veel meer ontspannen en leek hij zich wat beter te voelen. Zo zijn we een aantal keren bij haar geweest. Tot we weer een hele slechte dag hadden. Hij bleef maar huilen en we kregen hem niet meer stil. Het was inmiddels al 's avonds 8 uur en hij had die hele dag (weer) niet geslapen. Mijn man en ik besloten om de osteopaat te bellen. Ze had eerder aangeven dat we haar altijd mochten bellen, zo fijn. Toen we haar aan de lijn hadden, hoorde ze onze zoon op de achtergond huilen. Ze is toen direct naar ons toegekomen. Op haar advies hebben we de huisartsenpost gebeld en zo reden we die avond met een huilende baby naar de post.
De afspraak verliep heel naar. De huisarts had heel weinig begrip en zei letterlijk tegen ons: "u hebt een huilbaby, wen er maar aan". Het was inmiddels al 23.00 uur en nog altijd huilde hij. De arts zei toen tussen neus en lippen door: "Of u kunt nu door naar de kinderarts". Mijn antwoord was direct: "Ja, doe maar". Wij waren nu toch al bij het ziekenhuis met een nog altijd huilende baby, slapen zouden we de komende uren toch niet kunnen.
De kinderarts zag een overprikkelde baby. We mochten kiezen of een opname in het ziekenhuis van 5 dagen of thuis samen kijken of we hem meer comfortabel zouden kunnen krijgen met o.a. andere voeding. We hebben ervoor gekozen om het eerst thuis te proberen met andere voeding en de andere adviezen die we mee kregen. Na een week zouden we dan weer contact hebben met elkaar.