Wat als borstvoeding niet werkt

Toen ik zwanger was wist ik al meteen, ik wil borstvoeding geven. Overal lees je dat dit het beste voor je kind is. Het internet staat vol met uitspraken van moeders over het magische wonder dat borstvoeding heet. Het zou het meest geweldige zijn wat je met je kind kan beleven. Na de bevalling werd mijn prachtige zoon bij mij neergelegd. Na dat bijzondere eerste uur van huid op huid contact was het moment daar gekomen, ik zou voor het eerst borstvoeding geven. Het was een bijzonder moment, maar nog erg onwennig. Niet gek, het heeft tijd nodig om op gang te komen en om aan te wennen.

In de kraamperiode ging ik door met borstvoeding. Het bleef een uitdaging om hem aan te leggen, ik kreeg tepelkloven en het voeden bleef pijnlijk. Het magische en bijzondere was er voor mij al snel van af. Hier was ik al voor gewaarschuwd, het heeft tijd nodig om soepel te verlopen. Stug bleef ik doorgaan, dit ging ons lukken. Na 8 dagen kwamen we er achter dat onze zoon bleef afvallen. Hij zat bijna op 10% minder gewicht dan bij de geboorte. Toch wel reden voor zorg. Waarschijnlijk kreeg hij onvoldoende melk binnen tijdens het voeden. We zagen dit totaal niet aankomen. Hij dronk vaak 10 minuten uit beide borsten en leek voldaan na het voeden, hij was alert en niet sloom of slap. Ik begon met kolven en mijn productie was heel goed. Uit de fles dronk hij goed en zo konden wij bijhouden hoeveel voeding hij binnen kreeg. Al snel ging hij in gewicht omhoog. Na een paar dagen gingen we weer proberen om hem aan de borst te leggen. Het drinken bleef moeizaam gaan en het deed nog steeds zo veel pijn. Zelfs met een tepelhoedje voelde het zo pijnlijk. 

We hebben toen een lactatiekundige benaderd. Ze keek mee bij het voeden en voelde in de mond van onze zoon. Zijn tong was wat lui en hij kon onvoldoende cuppen. Hierdoor was zijn zuigkracht minder en kon hij de melk niet goed uit mijn borst krijgen, dit koste hem te veel energie. We moesten hem aanleggen en daarna nog wat afgekolfde melk bijgeven na het voeden. De voedingsmomenten begonnen steeds meer een moment te worden waar ik tegenop keek. Het was geen magisch moment. Ik raakte gefrustreerd als het aanhappen niet ging, hij werd gefrustreerd dat hij geen melk kreeg, het was een en al stressvol. Huilend heb ik met hem gezeten. Ik wilde zo graag borstvoeding geven, maar het lukte gewoon echt niet. Wat we ook probeerde het bleef moeizaam gaan en er zat maar geen verbetering in. We zijn nog langs een osteopaat geweest, maar ook deze kon ons niet verder helpen. 

Op een gegeven moment ben ik gestopt met hem aan te leggen en ben ik fulltime gaan kolven. Zo kon hij toch borstvoeding krijgen, maar zonder de frustratie. Na een tijdje begon het kolven mij op te breken. Iedere voeding gaf ik hem de fles, verschoonde zijn luier en moest ik kolven. Dit samen kost best wat tijd. Voor je het wist was het volgende voedingsmoment aangebroken. Weer zat ik huilend op de bank, wat moest ik nou doen? Aan de ene kant wilde ik doorgaan voor hem, maar aan de andere kant werd ik er doodongelukkig van. De hele dag draaide om zijn voeding. Als we weg wilde moest ik het zo plannen dat het tussen de voedingen door ging. Ik kon namelijk niet overal kolven. Ik voelde me een slechte moeder dat ik überhaupt erover nadacht om te stoppen met borstvoeding. We hadden de pech dat het aan de borst drinken niet ging, maar mijn melkproductie was goed en het kolven ging ook zonder problemen. Het zou dan echt een keuze zijn die ik maakte om mijn zoon geen borstvoeding meer te geven. 

Overal op internet lees je hoe belangrijk borstvoeding geven is. Dat het echt het beste voor je kind is, je kan hem niks beters meegeven aan de start van zijn leven. Ging ik dit mijn kind echt ontnemen? Ik heb de eerste weken borstvoeding gegeven, telde dat al niet mee? Dat gaf toch ook op zijn minst wat van de voordelen van borstvoeding? Was een uitgeruste en gelukkige moeder niet ook veel waard? De kunstvoeding in Nederland is toch zo goed ontwikkeld, daar kan een kind toch ook goed op groeien? Vragen die constant door mijn hoofd spookte. Als ik met andere mensen over mijn gedachten sprak, werd er altijd gezegd “borstvoeding is echt het allerbeste. Wees blij dat je dit je kind kan meegeven”. Het voelde alsof ik niet mocht uiten dat ik het zwaar vond. Dat ik eigenlijk wilde stoppen met borstvoeding geven, maar dat mijn schuldgevoel mij tegenhield. 

Na veel wikken en wegen en vele tranen later, heb ik toch besloten om te stoppen met de borstvoeding. Het ging echt niet meer, ik herkende mezelf niet meer terug. Ik was compleet gesloopt. Na deze keuze voelde het alsof er een last van mijn schouders viel. De dag stond niet meer alleen in het teken van voedingen en kolven. Ik kon meer genieten van mijn kleine mannetje en leuke dingen met hem ondernemen zonder dat ik mij druk maakte. Dit was echt de beste keuze voor ons beide. Onze zoon stapte moeiteloos over op flesvoeding. Hij was nog steeds een tevreden en blije baby, deze keer met een blije en uitgeruste moeder. 

Wat ik nog steeds lastig vind zijn de oordelen. Als mensen horen dat ik gekozen heb om te stoppen met borstvoeding krijg ik bijna altijd een verbaasde blik met een opmerking met waarom ik dat gedaan heb. “Borstvoeding is echt het allerbeste! Je moet het minstens 6 maanden doen. Had je het niet nog wat langer kunnen volhouden?” Dit zorgt dat ik mij enorm onzeker voel en begin te twijfelen aan mezelf. Ben ik egoïstisch geweest om deze keuze te maken? Het verbaasd me hoeveel mensen ongevraagd advies geven. Als moeder mag ik toch zelf beslissen hoe ik mijn kind opvoed? Met kunstvoeding word hij ook groot en hij is nog steeds een tevreden kind. Hij groeit goed en komt niks tekort. Waarom voelen zoveel mensen nog steeds de behoefte om hun mening dan te geven? Als ik advies wil dan geef ik dat wel aan. 

Als ik terugkijk op de periode dat ik borstvoeding gaf, dan was het zeker niet zo magisch als iedereen het laat lijken. Maar dit toegeven lijkt wel taboe. Je hoort het geweldig te vinden, ook al heb je tepelkloven en doet het ongelofelijk pijn. Je mag geen negatief woord uiten, want het is het beste voor je kind. Bijna nergens kon ik verhalen lezen over de punten waar ik tegenaan liep. Als ik wilde opzoeken hoe je borstvoeding het beste kon afbouwen, stond er eerst altijd een tekst met het belang van minstens 6 maanden borstvoeding geven. Dit maakte mij weer onzeker over mijn keuze en maakte dat ik toch wat langer door bleef gaan met borstvoeding geven. Dit ten koste van mijzelf. Waarom mag je als moeder niet zelf beslissen wat het beste voor je kind is, zonder dat iedereen hier iets van vind en zich met je keuze bemoeit? Waarom hemelen we borstvoeding zo op en zetten we flesvoeding neer als “slecht voor je kind”?