Bicornis Uterus en zwanger deel 1, mijn verhaal

Ik wist door een eerder bezoekje aan de gynaecoloog dat ik "gezegend" ben met een Bicornis Uterus, ook wel tweehoornige baarmoeder genoemd. De gynaecoloog vond dat bijzonder interessant, maar ik maakte me vanaf dat moment alleen maar zorgen over onze kinderwens, wat zou dit voor gevolgen hebben? De gynaecoloog was akelig eerlijk, meer kans op een miskraam, kans op een vroeggeboorte, een redelijk aanwezige kans dat het kindje in een stuit ligt en dat er dus hoogstwaarschijnlijk sprake zou zijn van een keizersnede en een kleine kans dat we door deze afwijking überhaupt geen kinderen konden krijgen, maar dat was volgens haar een zorg voor later. Eerst maar eens proberen of het zou lukken.

En dat lukte vrijwel meteen na onze eerste poging. De anticonceptiepil ging de prullenbak in en voila, meteen zwanger. Wat een geluk dat we gezegend zijn met zo'n snelle zwangerschap, zeker als je weet dat er stellen zijn waarbij het soms zo moeilijk gaat. En eerlijk gezegd waren ook wij hier een beetje van uit gegaan, dat het allemaal wel eens moeilijk kon gaan en lang zou kunnen duren. Het kwam dus toch wel als een happy shock toen ik zo snel zwanger bleek. Ik vond de allereerste echo dan ook reuzespannend bij de verloskundige praktijk, was het echt zo? Zou het hartje kloppen? En ja hoor, het kindje was goedgekeurd en we konden een voorzichtige hartslag waarnemen. Vol spanning en blijdschap gingen we weer richting huis.

Wat waren die eerste 3 maanden spannend, want ik had immers wel een grotere kans op een miskraam. Dat ik van twee lichte oude bloedingen compleet in paniek raakte maakt voor het kindje niets uit, want nadat de verloskundige had geconstateerd dat het kindje het prima deed konden we weer opgelucht ademhalen. Ook de NIPT-test bleek zonder afwijkingen. Ik telde als een bezetene de weken af en was blij met iedere week die verstreek waarmee de kans op een miskraam steeds kleiner werd. En toen kwam de o zo spannende 20-weken echo, waar ons kindje ook weer ruimschoots werd goedgekeurd. So far, so good.

Op naar de termijn dat de baby levensvatbaar is en ze gaan proberen het kindje te redden bij een eventuele vroeggeboorte. En ook hier weer glansrijk overheen gegaan. Toch was ik wel een beetje geschrokken van het feit dat het kindje wat aan de kleine kant was, maar ach, ik had nog wel even te gaan dus ik maakte mij na een geruststellend gesprek met de verloskundige niet meer al te veel zorgen. Gedurende de overige echo’s bleek dat het kindje steeds een beetje onder de gemiddelde groeicurve bleef. Tot dusver niks om me zorgen over te maken, want het paste bij mijn niet al te grotere en tengere lichaam volgens de verloskundige.

Tot ik vandaag weer naar de gynaecoloog mocht. Vluchtig werd er een echo gemaakt en werd het kindje opgemeten. Het kindje was, verassend, weer te klein. En hoera, het kindje lag nog steeds in een stuit en de gynaecoloog dacht niet dat het kindje nog heel veel zou gaan draaien. Uitwendig draaien zag de gynaecoloog ook niet echt zitten, want door de afwijkende vorm van mijn baarmoeder is er natuurlijk al minder plek en omdat het kindje nu dus in een onvolkomen stuit ligt, wordt uitwendig draaien een lastig verhaal. En o, ik mag ijzertabletten gaan slikken want ik heb ook nog bloedarmoede. Tel dit op bij het feit dat de zwangerschap al moeizaam verloopt, ik zo ongeveer alle kwaaltjes kan aanvinken en ik me dan ook nog eens meer zorgen mag maken dan gemiddeld. Ja, ik heb echt een topzwangerschap… alhoewel ik nog steeds wel heel gelukkig ben met dit kindje en de zwangerschap. Ik ben ook heus wel dankbaar dat ik überhaupt zwanger mag worden, maar wat een hoop zorgen en ellende.

Het hele verhaal wordt nog wat spannender, want over twee weken krijg ik een onderzoek met een doppler. Wat dat betekende wist ik niet, maar een extra onderzoek omdat het kindje te klein is baarde mij toch wel enkele zorgen. En dus ging ik, ja ik weet het, fout fout, googelen. Ik kwam hele eerlijke informatie tegen, die ik het liefst ook van de gynaecoloog had gehoord. Met een doppler onderzoeken ze namelijk of de placenta wel goed functioneert en of dat de reden is dat het kindje achter blijft in de groei. Wel een spannend onderzoek dus, want het laatste dat je wilt is dat het kindje niet voldoende voedingstoffen binnen krijgt. Zo ver ik heb gelezen betekent dit dat ze, als de placenta dus echt niet goed lijkt te functioneren het kindje eerder gaan halen, wat natuurlijk ook weer de nodige kopzorgen oplevert. Na mijn verzoek om duidelijkheid krijg ik nu ook een week eerder een doppler onderzoek, dus hoef ik niet nog twee weken in onzekerheid te zitten. Maar ach, ik denk dat je als aanstaande mama met een bicornis uterus nooit helemaal zonder zorgen bent.