De allerlaatste loodjes van deze zwangerschap

Met mijn eerste baby in mijn armen en de tweede in mijn buik. Het voelt nu al ontzettend rijk om deze twee zo dichtbij elkaar te hebben. Hoewel Noï nog geen idee heeft van haar babybroertje beseffen wij het maar al te goed. Vooral ik ben de laatste week alleen maar bezig met de bevalling, de baby, mijn lichaam en de tijd die zó langzaam gaat. Ik weet het; nu nog genieten, maar zo voelt het niet altijd meer. Ik herken dit heel erg van mijn eerdere zwangerschap. Ondanks het ongeduld geniet ik absoluut nog maar de intensiteit neemt af. Mijn lichaam is er langzaamaan klaar mee en ook mijn hoofd laat me steeds vaker in de steek. Ik vergeet de simpelste dingen, kom niet op woorden, irriteer me aan de meest onnozele zaken en als we die dingen hebben gehad verzin ik wel weer iets om over te zeuren. Daarnaast voel ik al een aantal dagen gerommel. Iets dat ik niet herken van eerder. Ik merk dat sinds ik dit voel het ongeduld ook toegenomen is. Maar dit gerommel kan in hebben. Waar ik meer moeite mee heb is mijn hoofd. Ik vind het lastig dealen met een wazig hoofd zoals nu. Alsof scherp stellen niet meer lukt. De enige dingen die het accepteren van deze warboel makkelijker maakt is afleiding zoeken, mezelf volledig toestaan om dit te voelen en mezelf ook beetje bij beetje meer afsluiten in m’n bubbel. Zeggen dat ik moet genieten en vooral dankbaar moet zijn werkt averechts. Ik weet het met mijn heldere hoofd maar al te goed, maar die ben ik vorige week uit het zicht verloren. Nu wil ik vooral heel graag dat babybroertje gezond in ons gezin terecht komt. Dat heldere hoofd vind ik later wel weer ergens.