De laatste weken gaan in…

De laatste weken van onze zwangerschap zijn aangebroken, en wat een rollercoaster van emoties is het. Het voelt ergens nog steeds zo onwerkelijk dat we binnenkort met zijn vieren zullen zijn. Alles lijkt stilaan klaar: het wiegje staat op z’n plek, de kleertjes liggen fris gewassen in de kast, en we hebben alle laatste babyspullen verzameld. Toch blijven we onszelf af en toe knijpen om te beseffen dat het echt zo ver is.

Ondertussen brengt deze fase ook wat extra spanning met zich mee, want ik moet het de komende weken nog rustig aan doen met behulp van weeënremmers. Het idee dat de baby mogelijk te vroeg zou komen, zorgt voor een mix van opluchting dat we de situatie onder controle hebben, maar ook van onzekerheid omdat het niet loopt zoals gepland. Gelukkig is er ook tijd om stil te staan bij wat er op ons afkomt en vooral om ons voor te bereiden op de grote verandering voor onze dochter.

Grote zus staat te popelen om haar broertje te ontmoeten. Ze praat er elke dag over, knuffelt mijn buik en kan niet wachten om hem te zien. We proberen haar zoveel mogelijk te betrekken bij de voorbereidingen, van het inrichten van de babykamer tot het uitzoeken van kleine kleertjes. Ze voelt zich duidelijk trots op haar nieuwe rol als grote zus, en dat helpt enorm. We zorgen ervoor dat ze niet het gevoel heeft dat alles om de baby draait. Ondanks dat de aandacht vaak naar de baby gaat, blijven we speciale momentjes voor haar inbouwen, zoals knutselen of samen naar de speeltuin gaan.

Ik merk ook dat het nu, met een kleintje in huis, echt anders is dan bij de eerste zwangerschap. Waar ik toen nog tijd had om rustig te ontspannen, ben ik nu continu in beweging door haar energie. Maar ik probeer toch momenten te vinden om even te rusten, wetende dat ik straks de energie hard nodig zal hebben. Flexibiliteit is nu echt het toverwoord. Ik heb geleerd om sommige dingen gewoon los te laten en de dagen te nemen zoals ze komen.

We praten veel met haar over wat er gaat gebeuren als de baby komt, zodat ze niet verrast wordt. Zo weet ze dat mama misschien even naar het ziekenhuis moet en dat ze daarna haar broertje eindelijk mag ontmoeten. We bereiden haar voor op de veranderingen die komen, maar laten ook duidelijk merken dat bepaalde dingen hetzelfde blijven – zoals onze knuffelmomentjes of het samen lezen van haar favoriete boeken.

Voor nu leven we van dag tot dag, ons voorbereidend op dat bijzondere moment waarop we eindelijk ons zoontje mogen verwelkomen. Het is een vreemde mix van rust, wachten, en toch ook het gevoel dat elk moment alles kan veranderen. Ondanks alle onzekerheid voelen we ook de blijdschap en spanning, niet alleen van onszelf, maar zeker ook van onze dochter die staat te popelen om een trotse grote zus te worden.

Het blijft een bijzonder avontuur – eentje dat we met liefde en geduld aangaan.