Eerste zwangerschap en ziek deel 3

Hoe mijn eerste zwangerschap verliep: zwaar, moeilijk en totaal niet zoals we hadden verwacht. Gelukkig aan het eind een lieve, gezonde meid waar we dol op zijn.

Trimester 2: Week 14 t/m 26: 

Maand 4: Week 14 t/m 17: 

Week 14: 

Zondag bij mijn partners broer en vrouw gegeten, we hadden elkaar een tijdje niet gezien en even bijkletsen is toch fijn. De mannen waren in de ochtend met hun moeder naar een boekuitreiking.

Vrijdag is mijn moeder op bezoek geweest. Vandaag ben ik weer begonnen met overgeven. Tot zover de zonnige goeie dagen. Misschien dat t niet heel erg wordt, misschien dat het onder de 3 keer per dag blijft. In de avond ben ik weer vaker aan het overgeven. Ik haat zwanger zijn. Ik haat overgeven.

Mijn partner heeft op zaterdag naar het ziekenhuis gebeld voor een nieuwe reeks medicijnen Zofran. Het ziekenhuis geeft ze, maar geven aan dat we het de volgende keer via de verloskundige moeten aanvragen. Geen probleem! Ik ga dit aangeven bij de verloskundige.

Week 15: 

Maandag heb ik heb contact met de verloskundige. Ik geef aan dat het ziekenhuis wil dat ik via hun de medicijnen regel. We hebben de afspraak gemaakt dat ik hun donderdag kan bellen, hun regelen dan een nieuwe reeks medicijnen. Ik hoef me er geen zorgen over te maken. Dit komt helemaal goed.

Op dinsdag krijg een mail binnen om de zwanger box op te halen. Jippie kadootjes! Ik hou van kadootjes. Ik stuur de mail door naar mijn partner, die haalt de box op vanuit zijn werk.

Woensdag is de laatste dag medicijnen. Morgen mag ik bellen voor nieuwe.

In de ochtend bel ik voor nieuwe medicijnen naar de verloskundige. Het is de vrouw die ook mijn intakegesprek deed. Ze wil weten waarom ik ze nodig heb. Ik leg haar uit dat ik overgeef zonder. Ze vindt de medicijnen niet nodig, ik geef nu toch niet over. Ze zegt dat ze me in de middag terug zal bellen. Naar mate de dag vordert voel ik mij steeds slechter. Ik hoop dat ze snel belt dan kan mijn partner de medicijnen ophalen na werk. Ze belt me niet terug. Mijn partner is al klaar met werken en komt naar huis. Als hij thuis is belt hij de verloskundige. Hij vraagt waarom ik niet terug gebeld ben. Ze zegt dat ze nog wou bellen. Hij vraagt of ze het toch nu wil regelen, dat het al minder gaat. Ze zegt dat ze gelijk terugbelt. Als ze terug belt blijkt dat het ziekenhuis eerst een afspraak wil voordat er nieuwe medicijnen worden gegeven. Ze willen me zien. Dit kan pas morgen, niet vandaag meer, daar is het te laat voor. Het is al te laat voor mij. Ik voel me niet serieus genomen. Waarom belde ze niet terug? Mijn partner belt het ziekenhuis, maar ze willen me toch echt eerst zien. Dit kan alleen overdag. Nu is het te laat. Ze zijn bang dat de medicijnen schadelijk kunnen zijn. Is uitdroging en voedsel te kort dan beter? Is dat dan niet schadelijk? Ik wil niet meer naar die verloskundige! Ze heeft me laten stikken terwijl ze beloofd hadden dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Ik ben volledig over mijn toeren. Word ik nu gewoon aan mijn lot overgelaten? Het overgeven wordt meer, het doet pijn. Ik wil niet meer die verloskundige, ze nemen me niet serieus. Mijn partner belt naar de verloskundige en zegt alle afspraken af en verteld hun waarom. Ze vinden me overdreven. Ze had het heel druk vandaag met een bevalling. Ik had geen prioriteit voor haar. Werkt zij alleen? Dan had toch iemand anders naar het ziekenhuis kunnen bellen? Dan had ik vandaag langs gekund. Nu is het te laat. Ik geef nu al elke 2 uur over. Straks wordt het nog meer, dat weet ik uit ervaring. Het wordt erger. De verloskundige heeft me nooit serieus genomen en nu is het te laat. Ik voel me verlaten. Niet serieus genomen. Ze vinden vast dat ik me aanstel. Dat het niet zo snel fout zal gaan. Maar ik weet dat het dat wel doet. Straks wordt het erger. Ik ben helemaal overstuurd en in paniek. Waarom word ik niet serieus genomen? Ze denken natuurlijk dat t allemaal in mijn hoofd zit! Dat ik expres overgeef. Voor aandacht? Echt? Ik zit de hele dag alleen. Ik krijg echt geen aandacht van boven de wc hangend! Niemand is hier. Laat staan dat ik andere in detail vertel hoe het gaat. Ik wilde gewoon een kindje, niet dit. Ik wil dit niet meer. Ik wil niet overgeven. Waarom wil niemand me helpen?

De dag erna moet mijn partner werken. Ik ben alleen thuis. Ik voel me zo belabberd, ik moet mijn bed uit. Ik wil niet overgeven hier. Ik kruip naar de badkamer en blijf daar maar liggen. Hier kan ik overgeven in de wc. Dan kan ik het doorspoelen en stinkt het niet zo. Het overgeven doet pijn, ik red het niet, ik ga dood. Niemand is hier behalve de katten. Zij kunnen mij niet helpen. Ze liggen tegen mij aan. Ze kunnen me niet helpen. Als mijn partner thuis komt helpt hij mij naar bed. Hij weet niet wat hij moet doen. Ze hebben hem een keer gebeld, om te vragen voor een afspraak, waarom ik niet opneem, ze willen mij spreken. Mijn telefoon was beneden, daar kon ik niet bij. Ondertussen is die zelfs leeg. Hij wil mij naar het ziekenhuis brengen, maar ik wil niet. Ze willen mij toch niet helpen. Ze willen alleen de baby helpen. Ik ben alleen een incubator. De baby wil mij dood. Ik geef alweer elk half uur over. Zal het nog lang duren? Ik red dit niet. Hopelijk eindigt dit snel. Alles doet pijn en ik wil niet meer. Kan de baby er niet uit? Ik wil niet opgepept worden en daarna voor stront achter gelaten worden. Ik wou dat iemand ons serieus nam. Ik wil niet zo verder. Alles doet zeer. Ik voel me zo slecht.

4de opname: 

Mijn moeder is op bezoek, ze is niet zo blij met ons. Ze is boos we hadden naar het ziekenhuis moeten gaan. Of ik nu wil of niet, mijn partner had me moeten pushen. Ze laat hem de huisartsenpost bellen. Ik voel mij belabberd en wazig. Alles meekrijgen kost moeite. Alles kost moeite. Mijn lijf wil alleen overgeven. Er zit niks in en zelfs dan komt er donkere gal uit. Alles doet pijn. Ik kan niet meer lopen. Hij helpt mij naar de wc. Mijn benen willen niet meer. Ik heb geen energie. De huisartspost artsen komen langs voor een diagnose. Ik moet terug naar het ziekenhuis. Ik wil niet. Ze willen me niet helpen. Ik ben alleen een incubator. Ik stel mij alleen maar aan. Het zit volgens hun tussen mijn oren. Ik wil niet. Ik wil dat alles ophoud. Ik wil opgeven. Ik wil slapen en niet meer wakker worden. Alles doet te veel pijn. Ik kan dit niet. De grootte man die erbij is tilt mij naar beneden. Ik ben doodsbang, hij heeft mij helemaal niet goed vast. Ik ben vast te zwaar voor hem om te tillen. Terug naar het ziekenhuis, ze gaan me oppeppen en weer wegsturen. Vast en zeker. Ik wil niet.

In het ziekenhuis moeten we wachten op de gynaecoloog. Deze heeft geen tijd. Uiteindelijk komt er een andere. Die zegt dat ze me gaat helpen. Dat ik gelijk weer aan de medicijnen ga. Dat ik belangrijker ben dan de baby. Zegt ze dat nou alleen maar? Is dit echt? Ik wil haar naam onthouden. Niet vergeten. Ik mag weer aan de medicijnen. Iemand gaat mij echt helpen. De medicijnen zijn niet slecht voor de baby zegt ze. De baby krijgt er hoogstens een hazenlip van en dat is alleen bij slikken in de eerste 12 weken. Ik ben allang uit de 12 weken! Ik heb deze medicijnen nooit gehad in die periode. Waarom wordt er zo moeilijk gedaan? Waarom wilde ze me die niet meer geven? Is een hazenlip zo erg tegenover een dode moeder?

Volgens de gynaecoloog willen ze me gewoon in de gaten houden terwijl ik ze neem. Had dat dan eerder gezegd, dat is toch geen reden om me te laten stikken? Als de verloskundige aan de afspraak had gehouden had ik dus donderdag kunnen langskomen en had ik ze gewoon gekregen. Als ze me serieus had genomen. Als… Mama blijft bij me tot ze me aan het infuus hebben. Dat duurt best lang. Maar ik vind het fijn dat mijn moeder er is. Mijn moeder neemt mij serieus. Zij wil dat ik eerst gezond ben. Mijn moeder zet wel een grootte bek op tegen de stomme artsen. Ik heb daar geen energie voor en mijn partner is daar veel te lief voor. Mama zegt: “Jullie kijken steeds naar de baby, maar dit is mijn baby”. Er is afgesproken dat ik een infuus krijg, vitamines en Zofran. Ik hoef niet op de po en ik mag gewoon eten en drinken. Met de verpleger spreek ik af dat ik mag slapen van 10 uur ’s avonds tot 9 uur in de ochtend. Ze gaat dit ook doorgeven aan de volgende ploeg. Zodat ze er rekening mee houden.

Week 16: 

Op zondag word ik om 6 uur wakker gemaakt voor medicijnen. De verpleegster komt luid binnen, stamp, stamp, stamp. Ze geeft me een gembertablet. Een gembertablet? Ik geef over van gembertabletten, per direct, waarom krijg ik dit? Dit is niet afgesproken. Waarom maakt ze me zo vroeg wakker, ik slaap al zo slecht. Ik ben zo boos. Ze zouden me laten slapen. Ik krijg ook een tabletje omeprazol, ook dit is niet afgesproken. Ze geeft er water bij vanuit de kraan met veel lawaai en verlaat de kamer net zo luid als ze binnen kwam. Ik gooi het stomme tabletje op de grond. Als ze terug komt gooi ik het water naar haar! Stomme rot verpleegster!

Om half 9 komt de dag verpleegster kijken. Ze is verbaasd dat ik al wakker ben. Ik vertel haar dat ik om 6 uur wakker gemaakt ben. Ze vindt dat raar, gezien er duidelijk is aangegeven dat ik zou uitslapen. Ze vindt wel dat ik de gembertablet en omeprazol moet nemen. Die is er ingezet door een andere gynaecoloog. Ik weiger. Ik ga niet vrijwillig iets slikken waar ik van moet overgeven. Als de ronde komt heb ik weer een andere gynaecoloog. Ze wil toch echt dat ik ze neem, er is aangetoond dat gember helpt tegen misselijkheid. Ik leg haar uit dat het bij mij niet werkt en dat ik ze niet ga nemen. De omeprazol is tegen maagzuur zegt ze. Die moet ik toch echt 3 x daags nemen. Dat was niet de afspraak. Ze is het niet eens met de beslissing dat ik Zofran krijg en verlaagt hiervan de dosis. Ik vertel haar dat ik ze wel mag van de andere gynaecoloog. Dat ik daar een afspraak mee heb dat ik het gewoon mag nemen. Als mijn partner er is probeer ik te oefenen om te lopen. Het lukt me niet alleen. Mijn lichaam is dit ook zat. Die verrekt het ook om nog fatsoenlijk te werken.

De dag erna heb ik hele erge hoofdpijn. De verpleger wil dat ik ga lopen en actief ben. Ik wil gewoon slapen en de hoofdpijn laten verdwijnen. Ik kan toch niet alleen lopen. Mijn partner helpt mij vanmiddag wel. Dan doe ik wil oefenen. De hoofdpijn is zo erg dat ik de gordijnen dicht wil. Ze vind dat ik me te weinig inzet. Ik heb verdomme mega hoofdpijn en kan niet eens zonder hulp lopen, wat wil je dat ik doe? Ze zegt me te gaan douche. Maar ook daarvoor heb ik mijn partner nodig. Ik wil niet door een wildvreemde gewassen worden. Dit hele gedoe is al erg genoeg. Ik vind het denigrerend. Ik schaam me dat ik niet in staat ben om mezelf te verzorgen. Dat ik te zwak ben.

In de ochtend belt de verloskundige poli afdeling dat ik mijn afspraak mis. Ik vertel haar dat ik in het ziekenhuis ben, dat ik ben opgenomen en op de afdeling verloskunde lig. Lekker communicatie hier.

Ik wil naar huis. Ik slaap hier slecht. Ik mis de katten. Ze zijn hier niet aardig. Als DE zaalarts komt zegt hij: “Ben je hier alweer? Dit is al de vierde keer! Denk toch echt dat je een psycholoog nodig hebt”. Ook hij vindt dat de Zofran een slecht idee is. Hij wil dat ik in ieder geval met een maatschappelijk werker ga praten. Ik ga maar akkoord. Ik wil dat hij weggaat. Hij neemt mij niet serieus en vind dat het tussen mijn oren zit. Ik voel me verdrietig dat ik dit nu weer krijg te horen.

In de middag is mijn hoofdpijn minder en kan ik iets helderder denken. Ik had die zaalarts een uitbrander moeten geven. Ik heb er gewoon geen energie voor. Lekker makkelijk iemand pesten die ziek is. Ik vind hem een zwak figuur dat hij dat doet. Als ik me beter voel zal ik hem een uitbrander geven. Ik baal ervan dat de gynaecoloog in opleiding, die er in mijn derde opname was, niks zei nu. Ze weet hoe ik de tweede opname vond en nu doen ze hetzelfde nog een keer? Ik heb niemand hier die mij helpt of verdedigd.

Ik wil naar huis, ik hou niet van het ziekenhuis en ik verveel me er. Ik kan nog steeds niet lopen zonder ondersteuning. Ze zijn hier gemeen.

Als mijn partner er is doen we oefenen met lopen. Met het infuus kom ik ook verder, zolang die maar niet wegvliegt.

Dinsdag voel ik mij wat beter. Als de zaalarts komt vertel ik hem dat ik het niet normaal vind wat hij gisteren deed. Hij zegt dat hij echt vind dat ik een psycholoog nodig heb. Ik vertel hem dat het niet tussen mijn oren zit. Omdat ik vroeger wat heb meegemaakt betekent dat niet dat ik daardoor HG heb. Dat ze verder moeten kijken. Hij zegt dat ze al naar meerdere dingen hebben gekeken. Daar weet ik niks van. Ik geloof het ook niet echt. Dan hebben ze dat alleen bekeken met bloedonderzoek. Niet alles is te vinden in bloed. Ik maak de vergelijking met ‘je rookt’ dus ‘je krijgt kanker’ en de vergelijking met ‘je hebt wat meegemaakt’ dus ‘je krijgt HG’ gewoon complete onzin is. Niet iedereen die rookt krijgt kanker. Hetzelfde geldt voor HG. Ja akkoord, het zal vast niet bevorderlijk zijn, maar om nou gelijk te zeggen dat het daaraan ligt en me verder niet te willen helpen, behalve een psycholoog aan te wijzen. Het is voor niemand bevorderlijk om zich slecht te voelen als ze ziek zijn. Toch blijft hij bij zijn standpunt. Hij vindt dat we de ‘oorzaak’ moeten verhelpen, niet de symptomen. Zofran remt inderdaad alleen de symptomen. Maar moet ik dan maar blijven sukkelen omdat hij mij niet geloofd? Ik ben helemaal voor het zoeken van de oorzaak, maar het zou wel fijn zijn als hij wat breder en verder kijkt dan z’n neus lang is!

Nu de medicijnen weer helpen kan ik ook rationeler denken. Ik begrijp wel dat de baby mij niet dood wil, daar heeft de baby nog helemaal geen weet van. Ik vraag me af hoe het met de baby gaat. Ik vraag me af of ik het straks wel goed doe. Ik maak me zorgen over het feit dat noch ik noch mijn partner een binding heeft met de baby. Krijgen we dit nog voor de bevalling? Is dat niet nodig? We hebben ook nog helemaal niks geregeld. Zijn we wel op tijd?

Als de maatschappelijk werker komt wil ze weten hoe het met mij gaat en hoe ik me voel. Ze luistert naar me. Ze haalt uit mijn verhaal dat ik vaak een andere arts krijg met telkens een andere mening. Ze vraagt wie ik graag zou willen. Ik heb tot nu toe alleen een gynaecoloog gehad die mij vooropzetten. Haar wil ik. Ik ben blij dat ik haar naam heb onthouden. Ze regelt dat ik alleen nog onder haar en 2 vaste verloskundige val. Dus ongeacht wat andere vinden zal ik geen wisselende meningen meer krijgen. Geen verschillende artsen met elk hun eigen methode. Ze geeft aan dat ik nu eerst moet aansterken en als ik dan behoefte heb om te praten ik haar altijd mocht bellen. Ik vond het een fijn gesprek. Ik kon mijn zorgen uiten en mijn verhaal vertellen. Ik had verwacht dat ze ook zou vinden dat ik een psycholoog nodig had. Maar dat vindt ze helemaal niet. Ze vind dat ik het goed doe gezien de omstandigheden. Ze ziet dat ik juist nood heb aan goeie afspraken en duidelijke richtlijnen. Dat het voor mij niet werkt om oude koeien uit de sloot te halen.

Woensdag mag ik eindelijk weer naar huis. We krijgen nog een echo ter controle. Omdat ik me redelijk goed voel en ik me toch wil voorbereiden op deze baby gaan we naar de Baby Dump. Vooronderzoek voor een kamertje en een kinderwagen en misschien andere spulletjes? Mijn partner heeft de rolstoel opgehaald. Dus daarmee gaan we door de winkel. Ik probeer zo lang mogelijk vol te houden.

Donderdag wordt er Mac Donalds aan huis gebracht door onze schoonzus: D

Een tijd geleden heb ik met onze schoonzus een afspraak gemaakt om Mac te eten. Ze zouden het dan meenemen als ze langskwamen. Maar omdat hun zoontje ziekjes is brengen ze alleen eten en gaan dan door naar huis. Ze wilden me de Mac niet ont-gunnen omdat ik dit al een tijdje niet meer had gehad en erg lekker vind. Baby vindt het gelukkig ook lekker.

Afspraak bij de gynaecoloog, ze vraagt hoe het gaat. Geeft me een nieuw recept mee voor de medicijnen. Ze geeft aan hoe we te werk zullen gaan. Eerst zorgen we dat ik een tijdje niet overgeef. Als dat lukt gaan we proberen te minderen. Mocht dat lukken dan proberen we zonder. Maar daar zijn we nog lang niet. Daar moet ik me nu nog niet druk over maken. Ik moet me ook niet druk maken om de baby, die redt zich wel.

Week 17: 

Controle afspraak verloskundige. Echo, alles is nog steeds goed. We gaan langs de verloskundige afdeling, we vermoeden dat de melk mij diarree geeft en deze melk blijft in ieder geval beter zitten. Verse melk van Campina. Op het goedgekeurd lijstje van eten en drinken zetten.

Donderdag komen 2 collega’s op visite, dit vind ik erg leuk. Ik mis mijn werk. Ik mis het om nuttig te zijn.

De melk werkt. De constipatie is weg. Mijn partner en ik maken hierover een grapje: Campina diarree!

Zaterdag heb ik een goeie dag. We rijden langs ons nieuwe huis om te kijken hoe ver de status is. En ik wil graag even de stad in. Dit kan gelukkig omdat we de rolstoel hebben. Zo kom ik ook het huis lekker uit. Even frisse lucht. In de avond gaan we naar de verjaardag van mijn partners nichtje. We blijven een uurtje en daarna ben ik ook helemaal op. Misschien iets teveel van het goeie?

Mijn partners broer zit op badminton en heeft wedstrijden in de sporthal bij ons. Om toch de deur uit te komen en voor aanmoedigen, zijn we hiernaar gaan kijken. Het is fijn om toch even de deur uit te kunnen. in plaats van 4 muren van je eigen huis of een ziekenhuiszaal.

Op naar maand 5