Eindelijk de gevreesde testdag!

na 13 lange dagen wachten is eindelijk de ochtend aangebroken dat ik mag testen.

uiteraard slaap ik die nacht slecht en uiteindelijk ben ik om 5.00 uur 's ochtends klaarwakker.

Eindelijk is het moment aangebroken waar ik de afgelopen weken zo naar uit heb gekeken. binnen nu en 10 minuten weten we of onze 3e embryo (we hebben het maar Dot genoemd) is blijven zitten.

en dan slaat die angst weer toe en zie ik ineens weer als een berg op tegen het testen. want na bijna 3 jaar en zo'n 30 negatieve testen verder lijkt die positieve test weer zó ver weg.

met mijn ziel onder mijn arm loop ik naar de badkamer... het moment van de waarheid!

ik doe de 2 testen (dan weet ik het tenminste zeker) en leg ze ondersteboven.

na 5 slopende minuten draai ik ze om en zie ik wéér 2 negatieve testen.... omo wit... een beeld waar ik een afschuw van heb gekregen. een beeld wat me nachtmerries bezorgt... maar vooral een beeld wat mij laat realiseren dat onze grootste wens weer niet in vervulling is gegaan.

verslagen en huilend kruip ik terug in bed  in de armen van mijn lieve man, samen praten we er over huilen we en knuffelen we elkaar nog een beetje extra. We zijn gebroken, moe, verdrietig en nu vooral teleurgesteld.

Lang blijven hangen in dat verdriet gaat niet, we zullen door moeten. We moeten alle beetjes hoop en moed wat we nog hebben bij elkaar schrapen en door gaan want dat kindje wat we met heel ons hart willen komt niet vanzelf...