Geen baby maar wel 3 keren binnen 1 jaar op de OK

In mijn vorige drie berichten hebben jullie kunnen lezen dat ik zwanger werd en een hematoom in de baarmoeder kreeg in de eerste weken van de zwangerschap. Helaas mondde deze zwangerschap uit in een missed abortion. Door een miskraamrestje kreeg ik een bacteriële infectie, sepsis, en belande ik vijf dagen in het ziekenhuis. Hier kreeg ik antibiotica en werd er een spoed curettage uitgevoerd. Helaas kreeg ik door dit alles ook nog het syndroom van Asherman. De hersteloperatie van mijn baarmoeder verliep goed. Twee maanden later was mijn baarmoeder schoon op een paar restjes na die ze nog wegknipten. Om te zorgen dat de Asherman wegbleef moest ik zo snel mogelijk weer zwanger zien te worden.

Zwanger worden na Asherman 

Zo snel mogelijk weer zwanger worden want anders heb je ongeveer 50% kans dat de verklevingen terug komen en je weer een operatie moet. Pffffff op dat laatste zat ik echt niet te wachten. De eerste keer was ik zonder het echt te proberen gelijk zwanger geworden. Die mirena spiraal had de afgelopen 7 jaren dus goed zijn werk gedaan. Maar nu met al dat littekenweefsel in de baarmoeder van het syndroom van Asherman zou het wel eens veel lastiger kunnen worden om zwanger te worden. Ik installeerde een fertiliteitsapp waarmee ik mijn cyclus bijhield nog voordat we groen licht kregen om het weer te proberen. Ook haalde ik ovulatietesten. Alles om ervoor te zorgen dat ik z.s.m zwanger zou worden en die verklevingen geen kans maakten.

En wat bleek, de eerste maand was ik gelijk weer zwanger. Whooow na al die pech hadden we geluk. Er zijn namelijk vrouwen met Asherman die maanden tot jaren nodig hebben. Mijn moeder en oma hadden beide ook 1 miskraam gehad en daarna was het goed gekomen. Zo zou het bij mij dan ook gaan, dacht ik. Ik kreeg met 6 weken een echo in het ziekenhuis. Vanwege de Asherman was ik nu namelijk medisch. Alles zag er goed uit en het hartje klopte. En weer kregen we te horen ‘als een hartje klopt is de kans op een miskraam vele malen kleiner’. Met 8 weer een echo en weer zag alles er goed uit. De vorige keer kreeg ik met 8 weken te horen dat het mis was gegaan. Ik begon vertrouwen in deze zwangerschap te krijgen. Ik kreeg na wat meer lichamelijke inspanning 2 hele lichte bloedingen. Al zou ik het na de eerste zwangerschap, waar het bloed er vanwege de hematoom echt uitstroomde, niet eens zo willen noemen. Het was een beetje roze slijm en dat blijkt vaker voor te komen tijdens de eerste 3 maanden van een zwangerschap. Niets om me dus zorgen over te maken.

Deze miskraam zag ik niet aankomen.

Toen we naar het ziekenhuis gingen voor de 10 weken echo was ik dan ook vol goede moed. Zou ons kleintje al bewegen? Konden we een ‘nub’echo krijgen om het geslacht te gokken? Ze maakte de echo en ik zag het gelijk. De kleine was na de laatst echo niet meer gegroeid en er klopte geen hartje meer. 2 Weken had ik me voorbereid op de kleine terwijl deze al niet meer leefde. Wat was ik verdrietig. Ik probeerde me groot te houden. Bij de eerste zwangerschap was ik alleen naar de echo afspraak gegaan waarbij ik te horen kreeg dat het mis was. Vervolgens liep de afspraak met de arts uit en moest ik 1,5 uur alleen in de wachtkamer wachten, tussen al die zwangere vrouwen. Vreselijk was het geweest. Je 1,5 uur groot houden terwijl je het liefst heel hard wilt huilen. Nu hadden we een hele lieve echoscopist. Ze raadde ons aan om aan de balie door te geven dat we even buiten een rondje gingen wandelen en op tijd terug zouden zijn voor de afspraak. En of ze ons konden bellen als de arts uitliep. Gelukkig was ik deze keer niet alleen naar de afspraak gegaan. Dat wilde ik nooit meer. Toen mijn man en ik buiten kwamen kon ik het verdriet eindelijk laten gaan en heb ik heel hard gehuild.

Miskramen het taboe

Als ik vroeger hoorde dat iemand een miskraam had gehad vond ik dat altijd heel vervelend voor die mensen maar dacht ik ook ‘op naar de volgende poging’. Maar als je het dan zelf meemaakt dan weet je dat het zo eenvoudig niet is. Bij beide keren hadden we een hartje zien kloppen. Een mensje was echt al in de maak. Het voelde dan ook alsof we twee kindjes waren verloren. Verliest iemand echt een kindje dan is daar aandacht en begrip voor maar een miskraam daar wordt vaak nog zo luchtig over gedacht. Gelukkig hebben we van niemand echt vervelende opmerkingen gekregen. Natuurlijk zei men wel dat het vast ooit goed ging komen. Waarbij dat met het Asherman syndroom echt niet gezegd was. Lekker makkelijk praten dacht ik dan. Een vriendin zei; ik vind het vreselijk voor jullie maar ik weet niet goed wat ik moet zeggen want ik weet gewoon niet hoe het is. En dat vond ik nog wel de beste opmerking. Want zo is het ook, je weet niet hoe het is totdat je het zelf meemaakt.

Maar nu, twee miskramen op een rij, kon iemand me alsjeblieft zeggen dat het ooit wel goed zou komen? Als ik zou weten dat het ooit goed zou komen en we ooit een kleintje in onze handen zouden hebben dan kon ik alles aan. Maar zo werkt het helaas niet.

Weer een curettage

Vanwege de Asherman wilde mijn arts het liefst niet weer een curettage doorvoeren. Je hebt sowieso al de kans dat na een miskraam, of bevalling de verklevingen terugkomen. Maar met een curettage zou die kans nog groter zijn. Aangezien ik eerder een sepsis had gehad en het vruchtje nu al 2 weken gestorven was wilden ze ook niet te lang afwachten. Ik kreeg wederom de pillen. En helaas werkten ze deze keer vrijwel helemaal niet. De eerste dag deden ze wel wat maar de tweede dosis deed helemaal niks. Meestal heb je na 2 weken een controle om te zien of het schoon is maar met mijn voorgeschiedenis hadden ze die al na 1 week ingepland. Mijn baarmoeder was verre van schoon en daarom moest er dus toch weer een curettage doorgevoerd worden. Ze zouden het extreem voorzichtig doen met een echoapparaat erbij om zo de beschadigingen aan het baarmoederslijm te minimaliseren. Daar lag ik dan voor de derde keer in nog geen jaar op de OK met een ruggenprik. De curettage verliep goed en na 6 weken zou er weer een hysteroscopie uitgevoerd worden om te zien of de verklevingen waren terug gekomen of niet.

Bloedonderzoek na herhaalde miskramen

Ik had gelezen dat je na twee miskramen bloedonderzoeken kunt laten doen om te zien of er verklaringen zijn voor de miskramen. Mijn arts stemde in met de onderzoeken. Wel was er één onderzoek, antifosfolipide, wat pas 10-12 weken na een miskraam kan plaatsvinden. Het chromosoom onderzoek kunnen ze wel direct doen maar de uitslag laat lang op zich wachten. Dit betekende dat we dus minimaal 3 maanden moesten wachten voordat ik weer zwanger mocht proberen te worden.

Na 6 weken, een jaar nadat ik de spiraal had verwijderd, vond de hysteroscopie plaats en gelukkig waren de verklevingen niet terug gekomen. Weer een klein beetje geluk in al deze narigheid. Ook alle bloedonderzoeken bleken goed. Met andere woorden; we hebben geen idee waarom u miskramen krijgt maar probeer het nog maar eens. Het voelde als Russische roulette met mijn lijf. Een miskraam betekende bij mij niet alleen een nare gebeurtenis. Nee ik zou ook weer op de OK terecht komen voor een curettage en mochten de verklevingen terug komen zou ik ook daar weer aan geopereerd moeten worden.

Nu de bloedonderzoeken goed bleken mochten we ook weer proberen zwanger te worden. Alleen mijn menstruatie werd weer minder en bruiner. Dit zou kunnen duiden op het terugkomen van de verklevingen. Weer werd er een hysteroscopie gedaan. Gelukkig deden deze steeds minder zeer. Alles bleek schoon te zijn, geen verklevingen. 

Even rust

We gingen op vakantie naar Bali, alles even van ons afzetten en genieten van elkaar en het prachtige land. Hoe mooi zou het zijn als ik hier zwanger mocht worden, de andere keren was het immers ook gelijk de eerste maand gelukt.

Lees in mijn volgende blog of ik weer zo snel zwanger werd en of het toch goed is afgelopen.