Het is begonnen..

Ik kwam mamaplaats tegen op Facebook en merkte al gelijk dat ik graag de verhalen van alle vrouwen lees. Of het nou leuke of minder leuke verhalen zijn. Het is fijn om te lezen dat je niet de enige bent als het even tegen zit. Ik heb inmiddels mijn eerste afspraak bij de huisarts gehad, wil graag voor mezelf bijhouden en hoop dat andere vrouwen er hetzelfde gevoel bij hebben als ik bij de verhalen van hen. Liefs!

Donderdag 10 september 2020. De eerste afspraak bij de huisarts. Ik had overigens de afspraak dinsdag 25 augustus al gemaakt, maar door drukte (corona, vakantie) kon ik helaas niet eerder terecht. Maargoed, even nog een stuk terug...

Mijn vriend en ik zijn 4 jaar samen en inmiddels al anderhalf jaar bezig met zwanger raken. In het begin denk je nog: "Het komt vanzelf, gewoon hoop houden. Bij de meeste stellen is het niet gelijk het eerste half jaar raak." Maar dan is het eerste half jaar voorbij, nog geen succes. Dan maar eens 'serieus' aan de slag. (Lees: ovulatietesten, temperaturen, alles om maar die LH-piek te vinden.) Door mijn onregelmatige cyclus is dit elke maand anders, wat het nog lastiger maakt. Maar goed, nog steeds die hoop dat het vanzelf wel een keer positief zou zijn. Na iets meer dan een jaar bezig te zijn, word ik ook 30 (mei 2020). Niet dat ik het erg vind om 30 te worden, maar is toch wel weer een mijlpaal. En omdat ik altijd heb gezegd dat ik heel graag moeder wil worden, krijg ik ook deze verjaardag weer de vraag wanneer het dan zover is. Ik merk aan mezelf dat deze vraag steeds pijnlijker wordt. Ik merk ook dat het mijn vriend niet zo heel veel doet. Hij denkt nog steeds dat het vanzelf wel een keer raak is. Alleen heeft hij geen biologische klok die tikt. Ik heb met mezelf afgesproken dat we de maand juli voor de laatste keer proberen, voordat we een stap verder gaan. Ook deze maand is het niet gelukt en ik ben er echt ziek van. Ik heb een hele dag in bed liggen huilen. Mijn vriend praat op me in en zegt dat het de volgende maand écht goed komt. (Ik denk dat hij geschrokken is van mijn reactie, omdat ik van mezelf nog al vrolijk en altijd positief ben. Hij daarentegen ziet altijd alles eerst negatief. Je moet bij hem eerst dingen bewijzen voordat hij er goed/positief over denkt. Ook maakt hij zich nooit snel zorgen over iets.) We zijn inmiddels bij die volgende maand (augustus) en wéér niks. Ik besluit dus de huisarts te bellen. Met lood in mijn schoenen (WAAROM?!) bel ik de huisarts en leg ik ons verhaal uit aan de assistente. Ze vertelt me dat mijn huisarts nog één week vakantie heeft, daarna de hele week vol zit, dus dat ik donderdag 10 september om 10:50u langs mag komen. Gelukkig vliegt de tijd en is het al snel 10 september..

Ik kom (gelukkig) vrij weinig bij mijn huisarts. Ook al is het een hele vriendelijke man, je ziet hem toch liever zo weinig mogelijk ;-) Ik leg hem ons verhaal uit en ik merk dat ik er minder moeite mee heb dan dat ik voor de tijd dacht. Het enige waarbij ik even moet slikken is bij de zin dat ik vertel dat iedereen om mij heen wél zwanger raakt. Hij stelt me van allerlei vragen en komt dan met stap 1: Ik moet mijn bloed laten testen, mijn vriend zijn zaad. Aangezien hij niet bij dezelfde huisartsenpraktijk zit als ik, moet hij zelf een afspraak maken bij zijn praktijk. Ik krijg mijn verwijsbrief mee en ga naar huis. Ik merk aan mijn vriend dat ie het allemaal maar gek vindt, maar hij heeft wel gelijk zijn praktijk opgebeld om een afspraak te maken. Helaas moet ook hij 2 weken wachten op zijn afspraak. (En als we ons goed hebben ingelezen, moet je 2 tot 3 weken op de uitslag van zijn test wachten...) Ik heb de volgende dag, 11 september, mijn bloed laten prikken in het ziekenhuis. We hebben volgende week vakantie, dus ergens halverwege die week zal ik daar uitslag van krijgen. Spannend!Wachten duurt altijd lang en is helemaal niet leuk, maar ik bereid me zelf er maar vast op voor dat het hele proces nog wel even gaat duren..