ICSI it is..

Inmiddels zijn we weer twee maanden verder. Twee maanden waarin gevoelsmatig niet zoveel is gebeurd maar eigenlijk toch ook weer wel.

We zijn definitief overgestapt naar het ETZ en hebben hier half april een intake gehad. Na dit gesprek was ik heel blij met deze keuze. Direct na de intake moesten zowel mijn partner als ik bloed laten prikken en de arts wil dat mijn partner zich laat onderzoeken door een uroloog. Dit om te kijken of er een oorzaak te vinden is voor de slechte zaadkwaliteit. Deze afspraak staat inmiddels gepland voor half juni. Dit zijn beide dingen die ze in het vorige ziekenhuis niet nodig vonden of wat helemaal niet ter sprake is gekomen. Tevens was deze arts heel duidelijk over wat ons hoogstwaarschijnlijk te wachten staat. Waar het vorige ziekenhuis nog alle opties open hield, zelfs dat het op de natuurlijke wijze kon gebeuren, zei deze arts dat we er vanuit moesten gaan dat het ICSI wordt. Nu snap ik dat er niks wordt uitgesloten maar de manier waarop het gebracht wordt voelt bij het ETZ nu zoveel beter. Ik vind het fijn dat er realistische verwachtingen worden uitgesproken. Al is dit misschien niet altijd wat je wilt horen, je weet wel waar je aan toe bent.

Wat ik in het ETZ ook erg prettig vond is dat er niks gezegd werd over ons gewicht. We hebben hier zelf naar gevraagd omdat het ons toch wel veel bezig heeft gehouden. Na de intake in februari lag in het dagelijkse leven toch wel de nadruk op afvallen, gezond eten en bewegen. Na de 2e intake in het ETZ merkte ik direct dat we dit iets losser lieten. We zijn goed bezig en proberen deze leefwijze zeker vast te houden maar het gaat allemaal iets soepeler en minder krampachtig. Er mogen nog wat kilootjes af maar het moet niet.

Inmiddels weten we ook definitief dat het een ICSI traject gaat worden. Afgelopen week hebben we de uitslag gekregen van het 2e zaadonderzoek. Het was wel iets verbeterd maar niet voldoende voor IUI. De VCM is van >0,5 naar 1,5 gegaan. Ondanks dat ons nu het intensiefste traject van de twee te wachten staat ben ik wel opgelucht. Opgelucht dat duidelijk is wat we gaan doen. Opgelucht dat de waarde iets is verbeterd, ondanks dat de waarde nog steeds niet goed is. Al onze inspanningen zoals het gezonde eten en bewegen zijn dus niet voor niks geweest en hier gaan we ook zeker mee door.

Begin juni mogen we naar het ziekenhuis komen om meer uitleg te krijgen over dit traject zodat we half juni, nadat we bij de uroloog zijn geweest, sneller door kunnen. Dit op mijn verzoek.

Op zich lukt het goed om in het dagelijkse leven niet continue met onze kinderwens bezig te zijn maar ik merk dat ik het lastiger vind als de afspraken ver weg zijn. Daarom vind ik het prettig dat we al eerder uitleg kunnen krijgen, dan heb ik toch het idee dat er iets gebeurd.

De wens is zo groot en soms heb ik het gevoel dat het leven stil staat. Dit klinkt dramatisch maar soms voel ik het wel zo. In mijn toekomstbeeld komen altijd kinderen voor en hoewel ik dondersgoed weet dat dit echt niet vanzelfsprekend is ben je nu wel met je neus op de feiten gedrukt dat het niet zeker is dat dit gaat lukken. De kleinste dingen zijn ineens beladen zoals een wandeling langs een basisschool of zoals nu de reclames rondom Moederdag. Ik hoop met heel mijn hart dat ik ooit Mama mag zijn.

Nu inmiddels iedereen op de hoogte is aan wie we het persoonlijke wilde vertellen vind ik het tijd om wat meer over mezelf te vertellen. Deze zomer mag ik 30 kaarsjes uitblazen. Ik woon nu ruim 2,5 jaar samen met mijn vriend in een dorp in Noord-Brabant en werk met veel plezier als planner bij een zorgorganisatie. In mijn vrije tijd ben ik graag met muziek bezig, zowel instrumenten bespelen als zingen. Recentelijk heb ik samen met leeftijdsgenoten een nieuw koor opgericht waar ik me met veel enthousiasme voor inzet, helaas ligt dat nu eventjes stil vanwege Corona. Muziek is voor mij echt een uitlaatklep. Samen met mijn vriend ga ik ongeveer twee keer in de week hardlopen en wandelen we wat af.