2 jaar geleden
Nog maar even met ons drieën 🤍
Over het besef dat er een kindje bij komt
Gisteren zat ik in de tuin en keek ik toe hoe Noï aan het spelen was. Het kleine jongetje in mijn buik was druk aan het bewegen en ineens realiseerde ik het me, nog veel meer dan daarvoor: nog maar heel even met ons drieën.
Ik voelde dat besef door mijn hele lijf. Mijn hartslag steeg, ik kreeg een glimlach op mijn gezicht maar voelde ook gerommel in mijn buik. Het besef gaf me een gevoel van geluk maar tegelijkertijd ook van weemoed. Door de aanstaande komst van onze zoon gaat er weer een boek dicht, en dat raakte me. Noï is vaak al zo groot maar meer nog vaak zo klein. Het idee dat deze momenten met haar voor altijd de laatste met alleen haar zullen zijn zorgden voor het gerommel. Maar ook was daar die glimlach want even hè: hoe rijk zijn we straks. Nu al mega rijk en dat wordt nog een beetje meer.
Ik voel nu soms al een overweldiging aan liefde in mijn lichaam, hoe moet het straks dan wel niet voelen? Als ik voor de tweede keer een kindje heb gebaard. Als ik babybroertje straks net zoveel liefde als zijn zus mag, of eigenlijk moet, geven. Moeten voelt in deze zin volledig op zijn plaats. Want wij kozen voor hen. In de volledigheid zoals ze geboren worden, en ik kan niet wachten om ook dit tweede wonder mijn onvoorwaardelijkheid te geven. Nog even met zijn drieën, maar toch stiekem al met 4.🤍
