Onze regenboogbaby is onderweg!

Het is een tijdje stil geweest, even geen blogs geschreven, en niet zonder reden zoals jullie kunnen lezen! Maar nu mag echt de hele wereld het weten, en dus jullie ook! (Hoewel onze naasten het natuurlijk al wisten).

Na de vorige biochemische zwangerschap, 2 maanden na het afscheid van ons engeltje Jaime, zonk me de moed weer even in de schoenen. Twee keer zo dichtbij geweest, maar het voelde na de vroege miskraam weer als verder weg dan ooit. Weer helemaal terug bij af.

Het voelde als een heleboel stappen terug, een beetje als falen zelfs, dat ik weer aan de ovulatietesten zou moeten gaan beginnen. Maar helaas wel noodzakelijk om mijn onregelmatige cyclus nauwlettend in de gaten te kunnen houden. En dat deed ik.

Nadat de vroege miskraam achter de rug was, heb ik de volgende cyclus weer keurig netjes een ovulatie gehad. Hier hebben we echter verder niks mee gedaan.

Hoewel er wel mensen zijn, die het misschien al wel snel vinden, nadat we onze Jaime pas verloren in februari, wilden we toch verder gaan. We zijn allebei op het gebied van kinderen krijgen ook niet echt meer de jongsten. Mijn partner is 42, en ik word al bijna 37. Ik had altijd voor mezelf de grens van 40 jaar gesteld. Ik wil geen kinderen meer, als ik al 40 ben, of ga worden als een kindje geboren zou worden. Maar nu ik me steeds meer besef, dat ik al minstens 37 ben, wanneer er een volgend kindje geboren zou worden, vind ik nu deze leeftijd al een groot ding, vind ik mezelf al best "oud", en trek ik hier de grens voor mijzelf. 

En dus weer door naar de volgende cyclus. Ik heb keurig netjes de ovulatietesten er weer bijgepakt, om mijn ovulatie weer op te sporen.

En ik kneep hem toch wel, inmiddels zat ik al op cyclusdag 18 en was er nog geen piek te bespeuren, lang leve de onregelmatige cycli. Verklaar me voor gek, maar ik deed 3 soorten ovulatietesten (vanwege mijn eigen onzekerheid, de onregelmatige cyclus, en wat er gebeurd was met Jaime en daarna de biochemische zwangerschap), en op geen van die drie was er een LH piek te zien. En ondertussen was ik al bijna door de (overigens erg dure, maar wel de fijnste en duidelijkste) Clearblue testen heen, ik had nog maar één teststaafje daarvan. Dus toch maar een nieuw doosje besteld. Niet wetende dat die niet meer nodig waren. Want een aantal uren later, deed ik nog eens een ovulatietest, van het andere merk, en warempel, de testen begonnen zowaar op te lopen. En snel ook. En had ik nou nog maar een paar uur gewacht met bestellen, haha! Niet veel later waren ze net zo duidelijk als de controlelijn. Oftewel, de piek was er, en nu zou de ovulatie zich snel aandienen. Ter bevestiging, nog de bekende smiley van de Clearblue de volgende ochtend (ik wist natuurlijk al wel dat die dan zou komen) Er viel een last van m'n schouders.

Om je een idee te geven van hoe de ovulatietesten snel opliepen, hieronder een foto. Ik wilde graag vanaf de eerste cyclusdag gelijk al testen, om te zien hoe het patroon en verloop was van de testen.

Ondanks dat mijn voorgevoel al zei, dat het wel raak zou zijn, en mijn gevoel nu een stuk beter was, dan bij Jaime (achteraf) en de biochemische zwangerschap, waren de "wachtweken" behoorlijk zenuwslopend. En wat duurden die dagen toch lang...

En ondertussen sloeg ik ook weer veel, verschillende zwangerschapstesten in. Ik heb er wel een klein fortuin aan uitgegegeven volgens mij, haha! Maar dat maakte me ook niet zoveel uit.

En ook dit keer begon ik met de zwangerschapstesten weer absurd vroeg met testen, dat je eigenlijk al weet dat de test (nog) negatief zal zijn. Maar ik dacht, ook negatief is een antwoord, en ik hou gewoon altijd heel erg van zeker/duidelijkheid.

Er was elke dag, dat de test nog negatief uitpakte, nog wel wat teleurstelling bij mij te bespeuren, ondanks dat ik heel goed wist, dat de test zo vroeg nog helemaal niet positief kon zijn.

Maarja, ook bij de zwangerschap van Jaime (bij de zwangerschap van Jack weet ik eigenlijk niet meer) testte ik ook al 10 (dus ongeveer 9 DPO) dagen na de positieve ovulatietest positief. Dus ja, wie weet nu ook wel weer.

En toen kwam eindelijk die ene dag, waar we beiden zo op hoopten...

De zaterdag (22 juni) voor die bewuste maandag, voelde ik me de hele dag zo belabberd, en een hoofdpijn om u tegen te zeggen die maar niet weg wilde gaan. Ik dacht nog, zal dit de dag van de innesteling zijn? En de volgende dag was het ook zo weer voorbij. Je hoort wel vaker van vrouwen dat ze zich achteraf op die dag beroerd voelden. Dat zou kunnen betekenen dat ik mogelijk maandag al positief zou kunnen testen. Ik had nog enigszins wat afleiding, omdat ik met een vriendin even lekker door de Intratuin ben wezen winkelen.

En toen kwam die maandag, de twee dagen nadat ik me zo beroerd voelde. Ik had van een aantal merken een vroege test gedaan, in de middag, nadat ik van mijn werk thuiskwam. En tot mijn blijdschap, begonnen de eerste teststreepjes héél lichtjes te verschijnen. Hier had ik al die dagen op gewacht. Want eigenlijk wist ik al wel dat het zo zou zijn. Maar het moment werd er niet minder bijzonder om. Een bevestiging van wat ik al die tijd al wist en voelde. Ken je dat? Het gevoel dat bijna magisch is, als je voor het eerst de zwangerschapstest positief ziet worden? Mooier kan bijna niet.

En een paar uur later, deed ik nog een vroege digitale test van Clearblue, nou een duidelijker antwoord kun je volgens mij niet krijgen! En ja, je leest het goed op de foto, al op DPO 8/9! (Dus het kan echt wel, zo vroeg al)

Ik zat maar te bedenken voor een leuke manier om het mijn partner te vertellen. En het internet af te speuren. Maar mijn hoofd blijft een zeef, sinds het overlijden van onze Jaime. Ik kon niet iets vinden wat me leuk/geschikt genoeg leek, ik had ook niet de energie om daar te veel over te piekeren. En ik vond het ook niet fair naar m'n partner toe, dat ik het nu al officieel wist, en hij nog niet, bijvoorbeeld over een paar dagen pas.

Dus besloot ik, toen m'n partner thuiskwam, met ons zoontje Jack, om Jack de test aan papa te laten geven. En wat was papa blij!

En natuurlijk zat er een soort kanttekening aan, dat het een (ultra)vroege test is, er er nog een reeële kans is, dat er vanalles mis gaat. Maar mijn gevoel bij deze zwangerschap was meteen al een stuk beter.

In de dagen erna, tot op een bepaalde hoogte, heb ik me suf getest. En ze liepen steeds mooi op. Die geruststelling had ik wel héél hard nodig, omdat ze bij de biochemische zwangerschap heel snel afliepen en negatief werden. Maar dat gebeurde nu niet, en het vertrouwen groeide. 

En eindelijk, zag ik die knaller van een test, uiteindelijk zelfs donkerder dan de controlestreep, die ik überhaupt nog nooit bij een een zwangerschapstest van mezelf had gezien.

Bij het plaatsen van deze blog ben ik inmiddels halverwege de zwangerschap, om precies te zijn 20+1 weken, en hebben we de net de voor ons zo zenuwslopende 20-weken echo achter de rug (die gelukkig helemaal goed was!). Daarover meer in een latere blog!