Sepsis door de miskraam

In mijn vorige bericht hebben jullie kunnen lezen dat ik na een korte stressvolle zwangerschap eind 2018 een miskraam kreeg. Nouja een missed abortion want het vruchtje was nog niet los gekomen. Ik kreeg de optie om het af te wachten, pillen te nemen of een curettage te ondergaan. Een curettage raadde ze af vanwege de kans op verklevingen.

Na een week afwachten koos ik voor de pillen. De eerste dag werkte deze goed. Ik kreeg veel krampen maar met pijnstillers was dit prima te doen. De tweede dag moet je de pillen nogmaals nemen maar deze dosis deed helemaal niets. Een week later had ik een controle in het ziekenhuis en zag men dat de baarmoeder desondanks redelijk schoon was. Er zaten nog een paar restjes maar deze zouden bij een volgende menstruatie vanzelf loskomen. Wel moest ik goed opletten dat ik geen koorts kreeg want dat zou kunnen duiden op een infectie. Voor de zekerheid wilden ze me 1,5 week later nogmaals zien voor controle. We gingen een weekje op vakantie en genoten ervan om alles achter ons te kunnen laten en tot rust te komen. Terug in Nederland ging ik weer aan het werk.

Na drie dagen werken was er een sinterklaasfeest op het werk. Ik kreeg ontzettende hoofdpijn en besloot vroeg onder de wol te kruipen. Vanwege de miskraam en de vakantie was ik een paar weken niet op het werk geweest. Ik dacht dan ook hoofdpijn te hebben van vermoeidheid. Drie dagen werken met een druk sinterklaasfeest en schreeuwende kinderen was blijkbaar nog te veel voor me. ‘s Nachts ging ik naar het toilet, toen ik weer in mijn bed kroop voelde ik dat mijn man kouder was dan ik. Vreemd want hij is altijd veel warmer. Ik mat mijn temperatuur en had 38,5 graden koorts. Shit hiervoor hadden ze me gewaarschuwd. Ik had de volgende dag gelukkig mijn nacontrole in het ziekenhuis en dan kon ik het gelijk aankaarten.

Op de echo zagen ze dat de baarmoeder vrijwel helemaal schoon was op 1 stukje na. Toen ik bij de arts kwam vertelde ik dat ik koorts had maar dat deze met paracetamol wel gezakt was naar 37 graden. De arts gaf aan dat ik vast de griep had en me geen zorgen hoefde te maken. Hierop zei ik dat ik geen griep had want ik had verder geen griepverschijnselen. Ik had alleen koorts en hoofdpijn, ik hoefde niet te hoesten, niezen, had geen lopende neus, geen maag problemen en voelde me niet ziekig. Hierop zei de arts dat ik dan een voorstadium van de griep had en deze vast nog zou doorzetten. Het reststukje zou met een menstruatie loskomen. Ik vertrouwde het niet maar ging naar huis.

Ik appte mijn collega’s met de boodschap dat ik helaas weer niet naar werk kon komen maar ditmaal door de griep. Hierop antwoordde een collega; hè maar je hebt toch helemaal geen griepverschijnselen? Ik dacht, ze heeft gelijk ik voel dat het geen griep is. Hierop het ik het noodnummer van de verloskunde afdeling van het ziekenhuis gebeld en verteld wat mijn symptomen waren en dat ik naar huis was gestuurd. De verpleegkundige vertelde het aan de dienstdoende arts en ik hoorde hem op de achtergrond schreeuwen wie me in vredesnaam naar huis had gestuurd. Hierop antwoordde de verpleegkundige dat ze me zo terug zou bellen ;-). Ze belden me 2 minuten later terug en zei dat ik naar de spoedafdeling van het ziekenhuis moest komen. Zo gezegd zo gedaan.

Eenmaal in het ziekenhuis deden ze allerlei testen. Deze zagen er niet goed uit. Ik werd gelijk opgenomen, kreeg een breedspectum antibioticum, paracetamol via het infuus en moest een nacht blijven. Toen ik op de afdeling lag begon mijn koorts op te lopen en inmiddels had ik 40 graden koorts. Ik voelde me echter prima op de hoofdpijn na. De verpleegkundigen hebben me later verteld dat ze toen redelijk nerveus waren aangezien mijn temperatuur had moeten zakken ipv stijgen. Ik kreeg daarom een extra dosis paracetamol en een ander antibioticum. Dit leek te werken want mijn temperatuur daalde. Maar ‘s nachts liep hij weer op. De volgende ochtend stonden de artsen aan mijn bed. Ze wilden het zekere voor het onzekere nemen en dat miskraamrestje moest z.s.m uit mijn baarmoeder. Het moest namelijk, zoals zij het noemden, niet septisch worden. Ze legden me uit dat ze het restje met een curettage zouden verwijderen. Maar dan heb ik kans op verklevingen, zei ik. Ja dat klopt zeiden ze, maar een infectie in je baarmoeder geeft hetzelfde risico en dat stukje moet eruit voordat het een bacteriële infectie (sepsis) wordt. 

Ik werd gelijk naar de operatiekamer gerold waar ik een ruggenprik kreeg. En wie stond daar naast mijn bed? De arts die me de dag daarvoor nog naar huis had gestuurd met de boodschap dat het een griepje was. Zegt ze ook nog; dat hadden we niet verwacht hè, jou zo snel hier weer te zien. Ik dacht oh neeeeeeeeeee niet jij, maar ik was te suf en duf om daar verder nog iets van te vinden. Ze begon aan de curettage, haalde de slang er weer uit en zei hé hij heeft niks gedaan. Nogmaals proberen, nee hij doet nog steeds niks. Oh zegt de vrouw die naast de arts staat, oeps de machine staat niet aan. Ik zakte figuurlijk door de grond. Je snapt dat ik me door deze arts dus nooit meer laat behandelen. Poging 3 lukte en de behandeling was klaar. Op dat moment kwamen er allemaal mensen de kamer binnen. De uitslag van het de dag daarvoor afgenomen bloedonderzoek was binnen. Ik bleek al een sepsis te hebben. Dat wat ze dus hadden willen voorkomen. Iedereen in lichte paniek. Ik kreeg gelijk weer een ander antibioticum wat beter zou werken tegen de gevonden bacterie. In de tussentijd zou in het lab onderzocht worden welk antibioticum het beste aanslaat bij de bacteriële infectie die ik had. Een dag later kwam daarvan de uitslag binnen en kreeg ik het juiste antibioticum. Uiteindelijk heb ik 5 verschillende antibiotica gehad voordat ik de juiste kreeg.

Nu moest ik 24 uren koortsvrij zijn en dan zou ik naar huis mogen. Uiteindelijk mocht ik op dag 5 naar huis. Pas toen werd me ook goed uitgelegd wat een sepsis eigenlijk is en dat het dodelijk kan zijn. De meeste mensen worden er heel erg ziek van. Aangezien ik vrolijk en alert was en me niet ziek voelde waren ze in de war geweest. De waarden hadden namelijk wel laten zien dat ik ziek was. 

De kans op een sepsis na een miskraam is klein. Pech zeiden ze. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en kan ik het navertellen. Ik heb hierdoor wel geleerd om assertiever te zijn in het contact met artsen. Ik laat me niet zomaar meer naar huis sturen. 

Wie had gedacht dat ik in augustus 2018 gelijk zwanger zou worden en in december 2018 met een sepsis 5 dagen in het ziekenhuis zou liggen. Ik ben er wel van geschrokken en me gaan realiseren hoe fragiel het leven eigenlijk is.

Maar helaas hield daar de pech niet op. Meer in mijn volgende post.