Toch een geplande keizersnede - Bicornis Uterus vervolg deel 3

Daar ben ik weer, met een update over mijn zwangerschap en een hoop zwangerschapsblunders. Tot nu toe ging het eigenlijk nog redelijk met de zwangerschapsdementie, maar de afgelopen dagen moet ik er toch echt aan geloven. Laat ik eerst even terugkomen op mijn vorige post, waar ik schreef over een mogelijke groeiachterstand van het kindje. Dat lijkt nu namelijk wel goed te zitten, het is geen grote baby, maar gelukkig is het ook geen baby met groeiachterstand zoals nu blijkt. En dat is het belangrijkste. Helaas heb ik ook wat minder leuk nieuws, maar wat we van te voren al wel hadden kunnen bedenken, is dat de baby nog steeds in stuit ligt. Voor de info: ik ben nu 36 weken zwanger, en draaien, dat gaat em niet meer worden. Niet vrijwillig (onze eigenwijze baby dan), en ook niet uitwendig. Ik vroeg gisteren nog aan de Gynaecoloog waarom dat écht geen optie was, maar vanwege de afwijkende vorm van mijn baarmoeder zit er gewoon een te groot risico aan. Ze zijn bang dat ze met uitwendig draaien misschien wel meer kwaad dan goed doen. Omdat mijn baarmoeder een andere vorm heeft, kunnen ze niet goed inschatten wat ze doen en dit kan voor schade aan mijn baarmoeder zorgen, geen goed plan dus. En nu? Je mag een vaginale bevalling proberen, maar...a.) Bij een normale vaginale stuitbevalling is de kans al 50/50 dat de baby alsnog met een keizersnede gehaald moet worden. Bij deze bevallingen heb je dus kans dat je die rottige weeën voor niks weg ligt te puffen en alsnog onder het mes mag... Beide opties van bevallen zijn eigenlijk onmenselijk, maar om ze dan allebei mee te maken? Nee dankjewel.b.) Bij jouw baarmoeder weten we niet hoe deze functioneert bij een normale bevalling, dus er is een nog grotere kans dat je als je een vaginale bevalling probeert alsnog een keizersnede krijgt. Lees hierboven mijn argument, onnodig pijn lijden én een nog grotere kans dat het alsnog een keizersnede wordt? Ik had dolgraag op de normale manier willen bevallen. Echt, ik ben als de dood voor een keizersnede, maar met deze kansberekeningen zie ik het somber is. Dus eh, doe dan toch maar die geplande keizersnede alstublieft.c.) Je mag het vaginaal proberen, maar ons hele team is van mening dat je eigenlijk beter voor een geplande keizersnede kunt gaan. We durven het aan om het je te laten proberen, maar met bovenstaande in acht denken wij echt dat het beter is om de sectio te plannen. En wie ben ik om tegen het advies van een groepje deskundigen in te gaan? Ik vind het heel fijn dat ik zelf nog altijd een keuze heb, maar ik ga niet zelf doktertje spelen, ik weet het toch niet beter en zij weten wat ze doen, althans, daar vertrouwen we dan maar op. Dus, dan doe die keizersnede maar...Maar dan? Ik ben al zo'n onzeker persoon, doodsbang voor medische ingrepen én had ik al gezegd dat ik een heuse stresskip ben? Ik ben echt benauwd voor het idee dat ik daar straks lig, lichamelijk deels verdoofd maar wél scherp in mijn gedachten. Ik volg de bevalverhalen van de dames op TLC structureel om half 9 op dinsdag, heel interessant, maar wat krijg ik toch altijd de kriebels als ik die keizersnedes zie. En ja, tijdens het akelige deel waar ze gaan snijden kijk ik altijd weg. Moet ik dat dan zelf in alle rust ondergaan? Wetende wat ze gaan doen? Wetende dat het best een ingrijpende operatie is? Ik ben er bang voor, heel eerlijk. Dus eh, dokter, heb je dan niet een andere optie dan een ruggenprik of volledige narcose? Iets dat ik wel bij ben, maar niet zo scherp? Oh, we hebben vanalles hoor, maar dat doen we liever niet. Is niet goed voor de baby en ook zo zonde als je het eerste huiltje, het onderzoek van de kinderarts en het zien van je man met jullie kindje voor het eerst in zijn arm allemaal mist. Maar weet je wat we doen, aangezien je zo bang bent plannen we gewoon een spreekafspraak in met de anesthesist. Die kan je dan wat meer uitleg geven en keuzes met je afwegen. Maar als ik je mag adviseren, ga voor de ruggenprik, echt, het is zo'n mooi moment dat het zonde is om dat te missen. En daarmee mocht ik weer naar huis.En nu? Toch dat gesprek met de anesthesist maar even afwachten. Maar weer geen knopen doorgehakt, terwijl ik er al zo trots op was dat ik, al dan niet geheel vrijwillig, voor een geplande keizersnede kies. Ik dacht echt, die knoop hebben we nu definitief doorgehakt en plannen maar. En dat werkt in principe ook wel zo, maar denk maar niet dat ik een snars begreep van de procedure nu. De assistente gaf me een hoop documenten mee, om thuis te lezen en in te vullen (dit blijkt dus de vragenlijst voor de anesthesist) en zwaaide zelf ook nog vrolijk met een aantal formulieren, maar wat nu de bedoeling was? Zwangerschapsblunder#1: Ik moest tot drie keer toe vragen waar dat formulier waar ze mee wapperde nu eigenlijk voor was, ik snapte het echt niet. En, gaan we dan nu de keizersnede niet plannen? Oh, dat wordt hiermee in gang gezet (wappert vrolijk verder met formulier). En eh, wat moet ik dan nu doen? Wat is nu de verdere bedoeling? Ah, de planning zal contact met je opnemen, ik verwacht morgen al want ja, het is nu even niet zo druk op de OK, en dan heb je een afspraak met de anesthesist. En dan? Wie plant dan nu eigenlijk de keizersnede? #een of ander antwoord dat ik niet begreep. Nou goed, ik wacht dat telefoontje wel af en verwacht dat ik na/tijdens de afspraak met de anesthesist dan eindelijk een datum krijg. Ik moet nog goedgekeurd worden blijkbaar, dat zal de anesthesist dan wel doen? Nouja, noem het zwangerschapshormonen maar dit is echt te lastige materie om te begrijpen voor mij nu hoor. Ik baal dan ook enorm omdat mijn man, die wel helder kan denken, niet mee kan naar het ziekenhuis vanwege de hele Coronacrisis. Begrijpelijk, maar wat voelt het alsof ik er alleen voor sta...Ook mag ik een plasje inleveren, want ik heb al een tijdje ontzettende last van mijn buik, ik kan af en toe van de pijn niet lopen en plassen gaat zo ontzettend moeizaam. Dus ik krijg weer een ander formulier mee. Eh, en wat moet ik hiermee? Dit is voor het testen van de blaasontsteking. Oke, en wat moet ik met dat formulier doen? Sorry hoor, ik snap al die formulieren gewoon echt even niet. Mijn hoofd voelt inmiddels als blubber, maar ondertussen begrijp ik dat ik me op route 10 moet melden en dan krijg ik een setje, even in plassen en dan weer inleveren, dan hebben ze binnen twee uur de uitslag en belt de gynaecoloog me later die dag op. Oke, dat moet lukken zou je denken. Zwangerschapsblunder#2, plassen met een potentiële blaasontsteking op commando is echt niet te doen. Ik vraag nog doodleuk aan die dame die me het setje mee geeft, moet er veel in? Ja, het buisje moet wel goed gevuld worden. Weet je hoe het werkt? Eh, nee?! Normaal plas je in een potje en lever je dat in toch? Nou niet dus, schijnbaar zitten er allerlei ingewikkelde instructies in het zakje die ik eerst maar even moet lezen. Maar eerst, drie glazen water, want dat plassen, tja, dat lukt dus niet zo fantastisch de laatste tijd. Ik moet wel veel en vaak, maar het zijn van die inieminie plasjes. Ik loop wat nerveus heen en weer in de wachtkamer terwijl ik het water laat zakken, maar wordt steeds heel vreemd aangekeken en besluit me dus maar op te sluiten in het toilet. Nouja, op hoop van zegen dan maar? Ik lees de instructies drie keer voordat ik enigszins begrijp wat er staat en plas me vervolgens een ongeluk. Maarja, zoals ik vreesde was het niet meer dan een miezerig bodempje. Ondertussen kreeg ik een hormonale zenuwinzinking, voel me een vreselijk mens omdat ik het toilet zo lang bezet houdt en weet me van de onzekerheid geen raad. Eigenlijk moest ik het potje namelijk in de kluis op het toilet zetten, maar ik besluit dat dit miezerige kleine beetje plas wat uitleg nodig heeft en loop met alles netjes terug in het zakje naar de balie waar ik op 2 meter afstand moet schreeuwen waarom het niet lukt (ik voel de ogen van de mensen in de wachtkamer in mijn rug branden). Nee, het was echt niet genoeg, hier, heb je een nieuw setje mee. Kom morgen maar een nieuw plasje brengen.Ik jank en brul thuis nog wat verder (ja, zwangerschapshormonen he?), voel me een waardeloos mens dat niet eens fatsoenlijk een potje vol kan plassen en voel me schuldig omdat de gynaecoloog nu niets heeft, maar er wel een belafspraak voor haar gepland staat. En dus belt die inderdaad, net als ik, je raad het al, op het toilet zit en dus staat mijn man haar te woord. Ze ging het even navragen, want misschien konden ze wel wat met mijn plasje. Tien minuten later belt de assistent op dat er blijkbaar wel iets met mijn plasje gedaan kon worden, het was wel bij het lab in ieder geval, maar ze wist het ook niet helemaal zeker. Ik zou in ieder geval de volgende dag om half 9 gebeld worden door de gynaecoloog. Prima, op hoop van zegen. Ik probeer heel de nacht niet te plassen, want alleen in de ochtend weet ik dat ik het zou moeten kunnen presteren om dat buisje vol te plassen. Helaas wordt ik vroeg wakker, lukt het me echt niet om te blijven liggen tot het telefoontje want door de pijn aan mijn blaas moet ik gewoon plassen. Ik besluit het potje maar gewoon vol te plassen en wacht ondertussen op het telefoontje dat niet komt. Na een uur bel ik zelf, nee, we hebben niks en zien geen uitslag, kom dus maar een nieuw potje met plas brengen. Zwangerschapsblunder#3, sta ik daar trots met mijn plasje aan de balie, kom ik er achter dat ik het formulier ben vergeten mee te nemen en ik heb ook mijn patiëntenpas niet bij. Nu is dat laatste gelukkig geen wereldramp, maar dat formulier is toch wel problematisch. Mijn baliebezoek neemt dus wat meer tijd in beslag en weer voel ik die ogen in de wachtkamer prikken in mijn rug, dit keer van ongeduld. Ik mag toch naar huis, maar moet misschien het formulier alsnog komen brengen. Nou goed, daar kan ik mee leven, maar test ondertussen alsjeblieft dat plasje, want ik moet weer.Volgens mij heb ik nu wel weer genoeg geluld, en tijdens het typen krijg ik een telefoontje van de gynaecoloog. Nee, het plasje is helemaal schoon, je hebt geen blaasontsteking. Huh?! En die pijn dan? Die pijn waardoor ik amper kan lopen, die pijn waardoor ik amper van de bank kan komen, die pijn aan mijn blaas?  Ja, dat komt dan toch van het kindje dat overal tegenaan zit te duwen. Maar het heeft geen zin om onnodig antibiotica voor te schrijven. En daarmee eindigt het gesprek. Hoe kan ik nu in hemelsnaam geen blaasontsteking hebben? Zucht, dus nog drie weken door met deze ellende totdat ik eindelijk verlost wordt door die griezelige keizersnede, waar ik nog drie weken naartoe moet leven. Ik had alleen gehoopt dat het zonder deze pijn kon en dacht echt dat het een blaasontsteking moest zijn. Niet dus. Maar dat betekent dus wel dat die pijn en krampen die gepaard gaan met de pijn aan mijn blaas dan wel echte voorweeën moeten zijn geweest. De gynaecoloog gaf aan dat dit rond deze termijn heel normaal is, en helaas, dat het niks zegt. Mijn baarmoedermond zit in ieder geval nog potdicht, en voorweeën kunnen al weken van te voren beginnen. Ik zucht nog een keer. Ik weet dat het beter voor het kindje is om zo lang mogelijk in de buik te zitten, maar mama? Die is het inmiddels wel echt beu. Ik ga maar weer een plasje plegen, want ja, dat hoort er schijnbaar toch bij #verschuift drie werelden (oftewel, mijn dikke kont, buik en lichaam) om van te bank te komen. #nog een zwangerschapsblunder onder het mom van hormonen: Keihard janken omdat je man de was heeft opgevouwen. Ja, ik voel me net een aangespoelde walvis die dus niet van de bank af kan komen, mede door die vervelende pijn wat dus géén blaasontsteking blijkt te zijn. En dus vraag ik mijn man of hij even een wasmand wil brengen van de gigantische stapel was die nog opgevouwen moest worden. Hij zou die dag de held zijn die de badkamer en wc's zou poetsen en ook een keer met een stofzuiger door het huis gaat. Ik zou me dus bezig houden met de was opvouwen. Na een tijdje vouwen op mijn favoriete muziek vraag ik of hij misschien een nieuwe wasmand kan brengen. Oh, ik heb alles al opgevouwen. Wat?! Waarom? Oh nou ja, kleine moeite, zegt hij, waarop ik spontaan in janken uitbarst. Hij had voor mijn gevoel het enige afgepakt dat ik wél nog kon doen. Ik voelde me nu nog nuttelozer... waarop ik zo overstuur aan het janken sloeg dat mijn man nog een kwartier naast mij heeft gezeten om mij te kalmeren. En daar voelde ik me dan ook weer schuldig over, want nu pakte ik ook nog zijn dierbare tijd af. Tja, die zwangerschapshormonen doen rare dingen met je ;) Wil je mij en mijn gekke hormonen misschien een hart onder de riem steken? Vertel me dan alsjeblieft over je positieve ervaring met een keizersnede zodat ik hopelijk wat van mijn angst van me af kan zetten. Ik merk dat het helpt als mensen juist wel heel positief terug kijken op hun keizersnede en ruggenprik en die ervaring met mij delen. En ik denk dat we allemaal inmiddels wel weten dat googelen alleen maar horrorverhalen oplevert. Dus mocht je jezelf helemaal herkennen in mijn angst, hormonen en, zei ik al doodsangst voor een keizersnede?  Dan hoor ik graag je geruststellende verhaal :)