Wanneer je dacht dat je alles hebt gehad.

En ik die dacht dat ik even geen blogs meer ging schrijven omdat ik goed aan het herstellen was.

Alles blijkt minder waar. 

Wanneer je denkt dat je door de hele roze niet zo roze wolken periode bent, gaat het grapje nog net een stapje verder.

donderdag had ik mijn bloed laten trekken om mijn waarden nog eens te bepalen tot ze eindelijk op 0 zouden staan. (wat routine is bij een misgelopen zwangerschap)

vrijdag morgen krijg ik zoals beloofd van de gynaecoloog telefoon dat mijn waarden nog steeds goed aan het zakken zijn dus dat het goed nieuws is maar hoe het met mij gaat.

Ik antwoord eerlijk. ik heb toch al een dag of 2 wat last in mijn buik. precies dat echt niets of niemand aan die buik komen mag.

Indien je toch teveel pijn hebt kom je beter nog eens langs voor een echo. dan spreken we wel verder af. 

nu ik dacht dat het allemaal wel beter zou gaan. 

Mijn vriend had me al een vitaminekuur meegebracht van op zijn ronde omdat hij vond dat ik er de laatste tijd toch niet 100% bij liep. nuja wel te verstaan met de hele situatie.

maar dan plots werd het middag en wou ik iets nemen uit de koelkast. maar dat ging niet zo vlot als gedacht. 

ik kon met moeite rechtop lopen. 

ik belde naar mij mama al huilend dat ik wellicht toch naar de dokter wou gaan.

ook belde ik mijn vriend en die zei direct hetzelfde ga maar naar de dokter. Hij was aan het werken en dat ging dus niet dat hij me zou binnenvoeren.

ik gebeld naar het ziekenhuis. goh mevrouw we kunnen er u niet meer tussennemen maar mss dat ze op het verloskwartier iets kunnen doen bel daar anders eens naar.

ja ik heb intussen al die nummers al bij mij op zak en belde naar het verloskwartier al huilend dat ik helemaal niet meer kon rechtstaan.

kom binnen via spoed mevrouw en we gaan u zeker helpen.

wij naar spoed. hun doodgewone routinevragen begonnen mij te irriteren. ik wou gewoon geholpen worden. die mensen doen tenslotte maar hun werk maar ik was heel die situatie zoooo moe... ik had contact gehad met verloskunde en ik mocht naar daar gaan. uiteindelijk brachten ze me naar daar.

toen ik daar aankwam zat ik zoals ik het al ken in het verloskamertje te wachten tot iemand me kwam helpen.

ik heb daar mss 15min moeten wachten maar dat waren zo lange minuten. tot ze me kwam onderzoeken. 

toen de gynaecologe me onderzocht sprong ik bijna tot aan het plafond. ze zag 5cm bloed in mijn buik. mevrouw ik denk dat u een bloeding in uw buik aan het doen bent. 

ik ga overleggen met een collega en ik kom terug tot bij u.

niet veel later kwam ze idd terug met het nieuws. binnen een uurtje gaan we u opereren. we zullen uw eileider verwijderen en ik die dat uw eierstok ook redelijk ontstoken zit. indien dit te ernstig is zal ook die moeten verwijdert worden.

euh waaw das pas snel en veel niet zo leuke info. dit had ik niet verwacht.

terug naar de spoed gebracht om me in gereedheid te brengen. 

toen ging het plots wel allemaal snel. 

infuus erin, schort aan, zet je maar in de rolstoel we zijn weg.

Aangekomen in een zaal waar mensen voorbereid worden voor hun operatie.

Ik wordt op de tafel geïnstalleerd. Als ik moet platliggen begint de pijn ontzettend op te komen. de verpleegster vraag de anesthesist erbij om mij te helpen. ze maken mijn benen terug los zodat ik ze kan optrekken en mijn pijn kan onder controle houden.

 Ze maken mij klaar en doen allerlei dingen zodat ik goed lig voor de operatie nu ik nog niet in slaap ben kan ik wat meewerken.

Plots staan ze daar met een heleboel mensen rondom mij. een masker op mijn neus en slaapwel mevrouw.

Eenmaal wakker geworden vraag ik hoe laat het is en of alles goed is verlopen. 

Blijkbaar wel maar meer kon ze me niet zeggen aangezien deze dame natuurlijk niet bij de operatie was.

dan naar de kamer gebracht. ik was nog helemaal niet wakker genoeg. Door het vervoer werd ik plots misselijk

maar eenmaal ik terug stilstond in mijn kamer was alles een pak beter. 

Mijn ventje stond me al op te wachten. Maar ik besefte eigenlijk nog niks.

Na een ontzettend slechte nacht kon ik niet wachten tot de dokter zou komen want ik wist helemaal niet wat er nu eigenlijk gebeurd was met mij.

Ik vroeg de verpleegster enkele keren of ze wist wanneer de dokter zou komen maar dat wist ze niet.

In de namiddag kwam er plots een dokter bij mij. Mevrouw we hebben uw eileider moeten verwijderen. de operatie is goed verlopen. we weten helaas alleen niet hoe het komt dat u op zo goede weg was en toch nog een bloeding kon doen. hoe gaat het mentaal met u. 

ja goeie vraag hoe gaat het mentaal met mij. veel om te verwerken. een droom die in stukjes valt maar de stukjes die een heel pak snijden. 

Ik hou me sterk. want zo ben ik nu eenmaal. ik laat de buitenwereld niet snel zien hoe ik me werkelijk voel. 

Ik krijg de voorzorgen mee met wat ik moet doen of niet mag doen. waar ik op moet letten. 

Volgende week nog eens bloed laten trekken en dan hopen dat alles eindelijk weg is.

En nu ECHT hopen dat alles bijna achter de rug is. 

WISH ME LUCK i really start to need it!