Weer een grote stap

Vandaag was dan de dag waar ik al weken voor aan het prikken was: De punctiedag.

Hemelvaart, haast niemand op de weg en ook het ziekenhuis leek wel verlaten.

We zijn de allereerste en zien het personeel binnendruppelen. En dan mogen ook wij verder komen.

Omdat het een feestdag en dus zondag is gaat het middels morfine. Morfine, paracetamol en diazepam. Daarom mag vriendlief wel bij de punctie zijn, wel zo fijn.

Als de morfine werkt wordt ik de behandelkamer in gereden. Er wordt bij mijn baarmoeder ook nog verdoofd, dat is even gemeen. Ook het aanprikken zijn gemene prikjes. Toch valt de punctie gelukkig reuze mee. Stevig houd ik vriendliefs hand vast als het wel gemeen zeer doet. De verpleging is gelukkig ook superlief. Ik kan het niet zien, maar volgens vriendlief zuigen ze met een hele grote naald de eitjes op. En dan zit het er gelukkig op.

Terug op de uitslaapruimte horen we wat de score is. Meer dan op de opmeetecho. Het blijken 12 eitjes te zijn, twee meer dan ze gezien hadden.

Heel voorzichtig mag ik opstaan en terug naar de omkleedruimte. Ik druppel nog wat na maar dat schijnt normaal te zijn. Vriendlief moet me ondersteunen want ik zwalk anders natuurlijk alle kanten op.

In de auto heb ik praatjes voor 10 maar daar kom ik toch op terug als we bijna thuis zijn. Blijkbaar was ijskoffie geen goede keuze... Thuisgekomen spuug ik het er net zo hard weer uit.

Komende paar dagen lekker rustig aan, en het houden bij kamilllethee... Zondag als alles goed blijft gaan onze eerste terugplaatsing. Ook weer heel spannend! Helaas mag vriendlief hier weer niet bij zijn...

Wordt vervolgd....