Zwanger, afstuderen en overleven

Op het hoogtepunt van mijn carrièreplanning stond ik plots voor een van de grootste verrassingen van mijn leven: een positieve zwangerschapstest.

Negen jaar geleden ontdekte ik dat ik zwanger was van mijn eerste kindje. Ik was 23 jaar oud en bezig met mijn afstudeertraject. De timing kon bijna niet spannender zijn: een dag voor mijn landelijke OAT, het eindexamen voor de opleiding accountancy, hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik was net een paar maanden verloofd, en samen met mijn partner waren we druk op zoek naar ons eerste huis.

De zwangerschap gaf me een enorme motivatie om door te zetten. Als ik mijn studie afrondde, kon ik direct aan de slag bij een Big-4 accountantskantoor en starten met de RA-opleiding. In de zomervakantie kwam het verlossende nieuws: mijn scriptie was goedgekeurd, en ik mocht deze gaan verdedigen. In september begon ik aan mijn eerste baan bij een accountantskantoor, terwijl ik tegelijkertijd de MSc in Accountancy aan Nyenrode startte. Met een kleine buik stond ik daar, klaar om mijn scriptie te verdedigen. Wat voelde ik me trots! Maar de druk bleef onverminderd hoog.

Mijn werkgever had een introductieperiode van twee weken georganiseerd, deels in een uithoek van Nederland en voor een aantal dagen in de Ardennen. Juist tijdens deze introductie kregen we de sleutels van ons eerste huis. Ik vond het jammer dat ik er niet bij kon zijn, omdat dit een belangrijke mijlpaal voor ons was, maar mijn partner nam de sleutels in ontvangst. De dagen in de Ardennen waren zwaar. We sliepen in tenten op stretchbedjes, terwijl het continu regende en het ontzettend koud was. Het water sijpelde zelfs door de tenten heen. Daar lag ik, met mijn zwangere buik, bibberend van de kou. Douchen durfde ik niet vanwege de hygiëne, en ik verlangde naar huis. Toch zette ik door, vastbesloten om mezelf te bewijzen.

Na die twee weken ging ik aan de slag met mijn eerste klant. Aangezien ik nog geen rijbewijs had, reisde ik met het openbaar vervoer. Door weer en wind moest ik vaak meerdere keren overstappen om op mijn bestemming te komen. Hoewel er gezegd werd dat overwerken geen optie was voor zwangere vrouwen, bleek dit in de praktijk anders. Ik werkte regelmatig tot 19:00 of 20:00 uur en was daarnaast volop bezig met het inrichten van ons huis en de verhuizing. Ondertussen volgde ik ook nog de MSc-opleiding.

Tijdens mijn laatste tentamen van de premaster gebeurde er iets onverwachts. Ik verloor ineens veel vocht; mijn stoel was helemaal nat. Direct daarna nam ik de trein naar huis en belde ik mijn moeder en de verloskundige. Ik mocht meteen langskomen, en daarna verwees ze me door naar het ziekenhuis. Gelukkig waren mijn vliezen niet gebroken, maar ik moest echt rust gaan nemen. Gelukkig begon mijn verlof, wat me de kans gaf om eindelijk even gas terug te nemen. Ondanks alles genoot ik van mijn zwangerschap.

In de weken van mijn verlof probeerde ik te rusten, maar stilzitten was niets voor mij. Ik was druk met de laatste voorbereidingen voor de baby en het op orde brengen van ons huis. Op de nacht van 18 januari begonnen de weeën, maar de ontsluiting zette niet door. Mijn partner deed er alles aan om me te helpen: een massage, een warme douche, en hij rende naar de supermarkt om mijn zwangerschapscravings te halen. Zo lief! De verloskundige stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan, zodat ik een injectie kon krijgen om te slapen. De volgende dag zou ik worden ingeleid, want ik was inmiddels 40 weken en 5 dagen zwanger. Voordat ik naar het ziekenhuis ging, kwamen mijn moeder, zusje, tante en nichtje nog even langs met mijn favoriete eten. Het voelde bijna als een feest, met iedereen om me heen, terwijl ik mijn weeën wegpufte. Ook mijn schoonmoeder kwam langs en we genoten samen van de gezelligheid.

In het ziekenhuis kreeg ik laat op de avond een injectie om te slapen, en mijn partner moest naar huis zodat ik wat rust kon pakken. Maar de pijn werd alleen maar erger. Een uur later lag ik nog steeds wakker, en mijn partner drong erop aan dat ik een arts zou laten komen. De arts kwam langs en ontdekte dat ik al volledige ontsluiting had. Het was tijd om te bevallen. In alle haast kwamen mijn partner en moeder terug naar het ziekenhuis om me bij te staan. Hoewel ik nog onder invloed was van de injectie, moest ik gaan bevallen. De pijn was intens, vooral tussen mijn benen, maar ik kreeg het gevoel dat er niet naar me geluisterd werd. Op 19 januari werd ons zoontje geboren. Ondanks de pijn wilde ik zo snel mogelijk douchen en naar huis. De verloskundige hielp me uit bed, maar plotseling viel ik hard op de grond. Met 5 mensen hebben ze me weer op bed gekregen.

Mijn benen waren compleet verlamd en mijn pijnscore was een 10+. Niemand begreep wat er aan de hand was, en zelfs de gynaecoloog vermoedde dat ik verlamd was geraakt. De verloskundige moest naar huis omdat haar dienst erop zat. En daar lag ik, met ondraaglijke pijn en zonder antwoorden. De artsen startten meerdere onderzoeken om te achterhalen wat er mis was. Mijn partner was dolgelukkig met de geboorte van ons zoontje, maar tegelijkertijd stortte zijn wereld in. Zijn vrouw kon haar benen niet meer bewegen. Mijn lichaam had het opgegeven, en niemand wist precies waarom. Terwijl mijn partner genoot van ons pasgeboren zoontje, balanceerde ik tussen hoop en angst. Hoe het verder gaat, lees je in deel 2.