Zwanger met cystes

Kerstavond 2014

Ik was aan het werk in de bioscoop toen ik ineens buikpijn kreeg. Het was druk op werk en ik probeerde er niet te veel aandacht aan te geven. De buikpijn werd steeds erger en zat (voor mij) in mijn rechteronderbuik, ter hoogte van de blindedarm. Ik had mijn manager geroepen en uitgelegd dat ik echt veel pijn had, dus ze stuurde mij naar huis met de instructie om meteen naar de huisartsenpost te bellen. Met veel pijn en moeite naar mijn studentenkamer gefietst en direct gebeld naar de huisartsenpost, waar ze me graag over een uur zouden zien. Ik belde daarna naar mijn moeder en die is meteen in de auto gesprongen om 3 kwartier later bij mij voor de deur te staan. Bij de huisartsenpost werd ik onderzocht en konden ze een blindedarmontsteking vrij snel uitsluiten. Wat de arts wel opviel was dat ik een vergrootte baarmoeder had en dat zou kunnen zijn door een zwangerschap. Mijn moeder viel bijna van haar stoel en ik kreeg van schrik de slappe lach. Ik had een Implanon, een hormoonstaafje onder je huid, en werd gewoon nog ongesteld. Daarnaast was ik 21, uitwonend student en het was pas 3 dagen ‘officieel aan’ met mijn vriend, dit kon ik écht niet gebruiken nu. De arts zag de schrik bij ons beide en besloot maar meteen een zwangerschapstest te doen. Die was gelukkig negatief, wat een opluchting! Maar daar werd de buikpijn helaas niet minder door. Er kon op dat moment helaas niets gevonden worden wat de aanleiding kon zijn en ik werd naar huis gestuurd met een verwijzing naar de gynaecoloog en het advies om ibuprofen te slikken tegen de pijn. In de auto terug naar huis mijn ongeruste, kersverse vriend gebeld om te vertellen wat er aan de hand was, die had alleen een appje van mij gehad dat ik met mama naar het ziekenhuis ging.

December 2014 – april 2015

Op naar de gynaecoloog dan maar. Er werd van alles geconstateerd, zoals een schaduw op een van de vele inwendige echo’s van mijn baarmoeder wat wel eens een vleesboom kon zijn tot een verdikte baarmoederwand. Er werd een hysteroscopie gepland waarbij er in de baarmoeder is gekeken en er ook een hapje weefsel is afgenomen voor onderzoek. Geen vleesboom en verder ook geen afwijkende uitslagen. Als laatste optie werd er besloten om de Implanon weg te halen, lees eruit snijden. En daar stond vriendlief maar al te graag met zijn neus bovenop. Het staafje was intussen al flink ingekapseld, dus het was nogal een geprul om die eruit te krijgen. Hierna verdwenen de klachten en heb ik na een tijdje zonder anticonceptie een Mirena spiraal laten plaatsen. Hiermee leek dan ook het probleem te zijn verholpen.

Mei 2018

Intussen een studie afgerond en samenwonend met mijn vriend die inmiddels mijn verloofde was, 31 mei 2018 zou onze trouwdag gaan worden en we waren druk met alle laatste dingen regelen. Op 1 mei was ik aan het werk op kantoor toen ik ineens last kreeg van buikpijn. Ik was al een paar keer naar de wc gegaan, misschien moest ik wel poepen, maar dat hielp niet. De pijn werd steeds intenser en ik zat intussen met tranen in mijn ogen achter mijn bureau. Op advies van een collega belde ik de huisarts en die wou me toch graag zo snel mogelijk zien. Ik had mijn laptop afgesloten en zei mijn collega’s gedag, misschien tot straks en anders tot morgen! De huisarts, die een blindedarmontsteking vermoedde, deed onderzoek, maar kon niet echt iets vinden. Ga maar naar huis, werd er gezegd en als je morgenochtend nog steeds klachten hebt, bel dan maar weer terug. De volgende ochtend na een nacht met veel pijn en weinig slaap hing ik weer aan de telefoon met de huisarts. Wederom kon hij niets vinden, maar voelde hij wel een verdikking van waarschijnlijk mijn baarmoeder. Krijgen we dat weer, dacht ik. Ik werd direct doorverwezen naar een echocentrum om een echo te laten maken. Ik had toen maar een vriendin met auto opgetrommeld, want zelf van A naar B moeten reizen werd me te veel. De echoscopiste mocht mij niet vertellen wat ze zag en alle beelden van de (voor de eerste keer) uitwendige echo zouden beoordeeld worden door een specialist. We wachtten samen in de wachtkamer tot de arts langs kwam. Die zei dat we direct door moesten naar het ziekenhuis, ze waren daar al op de hoogte dat ik eraan zou komen. Wat er nou precies was, dat wou hij me niet echt vertellen, maar ze hadden wel degelijk iets aangetroffen wat er niet hoorde. Ik kreeg een cd'tje met de beelden mee en daar gingen we weer. Op de afdeling triage werd ik naar een kamertje gewezen waar ik mocht gaan liggen, dan was de pijn het minst erg en na lang wachten had de gynaecoloog tijd. Hij maakte een inwendige echo, waarbij hij op zoek ging, maar hij kon toch echt niets vinden. Bijna werd ik naar huis gestuurd met de mededeling dat het wellicht een geknapt blaasje op de eileider was en dat kon wel een paar dagen wat vervelend voelen en ik maar wat pijnstilling moest nemen. Hij had niet gekeken naar wat er in het echocentrum was gezien, want dat zou hem niet meer op een objectieve manier laten kijken. Toch stond ik erop dat hij de beelden van het echocentrum zou bekijken, immers hadden ze me toch niet zomaar doorgestuurd. Cd’tje in de computer en ja hoor, op de eerste afbeelding zagen we al meteen een grote zwarte bal. De gynaecoloog snapte er niets van, die had hij toch echt niet gezien en zoiets zie je toch niet zomaar over het hoofd. Dus kon ik me weer uitkleden voor dan toch nog maar een uitwendige echo. Meteen kwam daar die grote zwarte bal in beeld. Die lag dus buiten het bereik van de inwendige echo. Ja, zei hij, dit is een cyste van maar liefst 15 centimeter doorsnee. Die zal wel de boosdoener zijn, dus die moet eruit. Ik mocht kiezen of ik diezelfde avond nog een spoedoperatie wou of dat ik 5 dagen later op maandag terugkwam voor een geplande afspraak. Na telefonisch overleg met mijn moeder en verloofde maar besloten om op maandag terug te komen voor de operatie.

Maandag 7 mei meldden mijn verloofde en ik ons in het ziekenhuis voor de operatie na een hels weekend met veel pijn. Ik had op zondagavond toch wel spijt dat ik niet voor die spoedoperatie was gegaan. Middels een kijkoperatie met twee kleine gaatjes in mijn buik waardoor de instrumenten werden ingebracht, zouden ze de cyste leegprikken en via een klein sneetje ter hoogte van mijn navel verwijderen. Uiteraard zouden ze hun best doen om de linker eierstok waar de cyste aan vast zat, te besparen. Appeltje-eitje, zou een uurtje duren. Mijn verloofde zou tot die tijd in het ziekenhuis blijven wachten en die middag weer teruggaan naar zijn werk. Uiteindelijk werd ik 2,5 uur laten wakker op de uitslaapkamer, geen besef hebbende van hoeveel tijd er was verstreken. Toen ik weer terugkwam op mijn kamer, kreeg ik te horen van mijn verloofde dat ze dus veel langer bezig waren geweest. Hij had toen ik op de uitslaapkamer lag met de gynaecoloog gesproken die vertelde dat het een dermoïdcyste bleek te zijn, die bij het weghalen uit elkaar was geknapt en er talg en viezigheid uitkwam, dus dat ze ook nog eens mijn hele buikholte schoon hebben moeten spoelen. De oorzaak van de flinke pijn was ook meteen duidelijk, de cyste was gaan draaien waardoor mijn eierstok als een wokkel lag verdraaid. Gelukkig hadden ze mijn eierstok kunnen laten zitten, maar er was geen garantie of die nog zou werken. Het kleine sneetje bij mijn navel was dan ook een grote snee tussen mijn navel en borstbeen in geworden. Ik had er veel pijn aan en moest daarom ook maar een nachtje blijven slapen, in plaats van dat ik die middag weer mee naar huis mocht. ’s Nachts met een dosis morfine uiteindelijk kunnen slapen. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik over 3 weken zou gaan trouwen en mijn trouwjurk precies op de plek van mijn litteken straks aansloot. Thuis zat er dan ook niets anders op dan veel te rusten en zo goed mogelijk te herstellen.

De bruiloft was gelukkig een prachtige dag. Mijn littekens waren in de tussentijd nog een paar keer gaan ontsteken, dus die waren goed afgeplakt, zodat ik er zo min mogelijk last van zou hebben. Het weer was fantastisch met zon en 30 graden, ik zag er naar eigen zeggen prachtig uit en ook mijn man zag eruit om door een ringetje te halen. Na de ceremonie en het diner ben ik gaan liggen om even bij te komen, want ik was nog steeds erg snel vermoeid door de operatie. Op het feest hebben we gedanst alsof ons leven ervan af hing. Ik was aan het einde van de avond echt kapot, maar zo ontzettend gelukkig.

Oktober 2018

Na de bruiloft ben ik in overleg met de bedrijfsarts weer opbouwend terug aan het werk gegaan. Dat viel me zwaar, maar ik moest naar mijn idee toch weer terug naar mijn werk. Mijn collega’s die ik had uitgenodigd op ons feest hadden mij volop zien dansen, dus zo ziek zou ik niet meer zijn vond ik zelf. In september op huwelijksreis geweest naar de Canarische eilanden. Nog steeds vermoeid, maar daar liet ik me niet door kisten. Eind oktober zat ik als een zielig hoopje mens bij de huisarts. Ik had nergens meer energie voor en zag het allemaal niet meer zitten. Dat kon hij wel begrijpen, na zulke ingrijpende gebeurtenissen en het onverwachte overlijden van mijn oma die zomer, was het niet gek dat mijn batterij leeg was geraakt. Een burn-out werd er geconcludeerd en ik heb de daaropvolgende dagen op kantoor mijn werkzaamheden overgedragen aan collega’s, aangezien ik voor onbepaalde tijd thuis zou gaan herstellen in alle rust.

In de maanden daarna met veel thuis zitten, slapen en werken aan mijn mentale gesteldheid, hebben mijn man en ik ook veel gesproken over onze kinderwens. Immers was die bij mij heel sterk aanwezig en ik zou graag vóór mijn 30e moeder worden. We waren nu toch getrouwd en ik was er wel aan toe. Mijn man daarentegen nog niet, hij wou graag nog genieten van de vrijheid die we hadden en eerst stond er bij hem nog een koophuis op het lijstje. Begin 2019 zijn we ons dan ook gaan oriënteren op de huizenmarkt.

April 2019

Ik had weer een halfjaarlijkse controle bij de gynaecoloog om te kijken of er al activiteit te zien was bij de getroffen eierstok en hoe alles was hersteld. We hebben het erover dat de klachten die ik december 2014 had mogelijk ook door de cyste werden veroorzaakt, maar hij toen nooit is opgemerkt, omdat er nooit een uitwendige echo is gemaakt. Waarschijnlijk is hij toen ook weer teruggedraaid waardoor de klachten weer verdwenen. Ik merk daarnaast op dat ik af en toe nog best wel vervelende steken had in mijn buik. Dat zou kunnen komen door littekenweefsel of verklevingen, dus ik zou een CT-scan krijgen om te kijken of er iets te zien zou zijn wat verholpen kon worden. Er werd niets aangetroffen wat de pijn kon veroorzaken, maar wel kwam er iets anders aan het licht. Op mijn linker eierstok, de andere, zat nu een cyste van iets minder dan 10 centimeter doorsnee. Daar zouden ze voorlopig nog niets mee gaan doen, want ze wilden niet ook mogelijk deze eierstok beschadigen en zolang ik er geen klachten van zou hebben, zou die nog prima kunnen blijven zitten. Toen kreeg ik het wel even flink benauwd. We wisten niet zeker of de rechter eierstok nog functioneerde en nu stond de andere ook op de nominatie om problemen te geven. Hoe zat het dan met mijn kinderwens? De gynaecoloog zei dat we beter niet te lang meer konden wachten en dat een zwangerschap met cyste in principe wel gewoon mogelijk is. Aangezien mijn spiraal was gaan verzakken, heeft hij die direct verwijderd en kreeg ik een receptje mee voor de pil. Een nieuwe spiraal laten plaatsen vond ik immers zonde. Ook mijn man kreeg het warm, hij wou toch echt per se eerst een huis kopen voordat we aan kinderen zouden gaan beginnen en met de huidige markt kon dat ook nog wel even gaan duren. Verhuizen met een zwangere vrouw of pasgeboren baby zag hij absoluut niet zitten. Dit was voor ons vaak tijdens het doen van de vaat een onderwerp waar we het niet overeen konden komen.

Juli 2019

Het is ons gelukt! We hebben ons droomhuis gevonden én ons bod is geaccepteerd. Intussen hadden we met elkaar afgesproken dat ik mocht stoppen met de pil zodra we een huis hadden gekocht. Diezelfde dag stopte ik dan ook met het slikken van de pil en kwamen daar de foliumzuurtabletten voor in de plaats. We zouden in september de sleutels al krijgen, dus we waren meteen druk met regelen van alle zaken. Voordat we er erg in hadden was het al september en stonden we druk te klussen en te verven in ons droompaleisje. De babykamer hadden we alvast aangewezen en ik hing er een leuk mintkleurig behangetje op. Als het dan zover zou zijn, was dat in ieder geval alvast gedaan. Omdat we ervanuit gingen dat ik mogelijk kapotte eierstok had en een waar een cyste aan zat, verwachtten we ook niet om sneller dan een half jaar al zwanger te kunnen worden. Bij de controle in oktober zouden we wel met de gynaecoloog overleggen wat we konden doen.

Oktober 2019

Intussen helemaal gesetteld in ons huisje, was ik al een paar dagen overtijd. Ik dronk al sinds ik gestopt was met de pil geen alcohol meer, ik had me immers laten vertellen dat je daarmee de kans om zwanger te kunnen raken iets kon vergroten. Ik zou die avond met een oude vriendin wat gaan drinken en zei ’s ochtends tegen mijn dat ik een zwangerschapstest zou doen, om er zeker van te kunnen zijn dat ik ’s avonds gewoon dat ene wijntje kon drinken voor de gezelligheid. Dus in een bekertje geplast, test erin gedipt en ik ben me gaan aankleden. Terug naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en ik zag de test liggen op de wastafel. Alweer bijna vergeten, was vast toch niet positief en kwam later vandaag alsnog mijn menstruatie. Ik zag twee streepjes, de ene dik en donker, de andere was lichter, maar toch duidelijk een streep. Ik riep mijn man of ie even wou komen. Hoezo vroeg hij, dus ik riep terug dat ie gewoon meteen moest komen. In de badkamer wees ik naar de test, kijk daar maar. Twee streepjes, wat betekent dat? Ja volgens mij dat ik zwanger ben. We keken elkaar verbaasd aan. En nu, vroeg hij? Geen idee. We zijn vervolgens allebei naar werk gereden. Ik had de hele dag het idee dat er ZWANGER in neonletters met grote pijlen boven mijn hoofd stond. Die dag is zeker mijn minst productieve dag geweest op het werk. Ik was alleen maar aan het Googlen of de test gelijk had en wat ik nu moest doen. Apps geïnstalleerd op mijn telefoon en een zwangerschapsdagboek besteld op internet. Drie dagen later stond de controle bij de gynaecoloog op de planning voor de cyste. Bij de vraag hoe dat het ging, sprong ik bijna tegen het plafond. Ja goed, want we hopen eigenlijk dat je misschien zelfs iets meer kunt zien dan alleen maar die cyste. Het kwartje viel bij hem meteen en we gingen dan ook maar snel kijken. Op de echo zagen we uiteraard de cyste die nog steeds op dezelfde plek zat en geen cm was gegroeid. In mijn baarmoeder was een heel klein vruchtzakje te zien, maar met 4 weken en 4 dagen was het toch echt nog te vroeg om meer te kunnen zeggen. Kom over twee weken maar weer terug. En jawel, een klompje cellen met een knipperende pixel, het hartje! Ga maar lekker genieten van je zwangerschap meid, zei de gynaecoloog. Die cyste zit daar prima en zal vast en zeker geen problemen gaan geven.

Februari 2020

Op mijn verjaardag hadden we de afspraak van de 20 weken echo gepland staan. Zoals bij elke echo werd er gezegd dat ik wel een volle blaas had. Nee, dat is de cyste die je nu ziet. Ohja, ik zie het in je dossier staan. We hebben ons kind van top tot teen bewonderd, behalve bij het geslacht, toen hebben we elkaar diep in de ogen aangekeken. Laat dat maar een verrassing blijven! Alles zag er perfect uit, daar waren we super blij mee. Wat de echoscopiste wel opviel was dat ze een tweede cyste van 4,5 centimeter aantrof op mijn linker eierstok en dat de grote cyste wel in de buurt van de baarmoedermond zat. Verder mocht zij er geen uitspraken over doen, dus we gingen weer langs bij de gynaecoloog. Die vond het nog te vroeg om echt vast te kunnen stellen wat de gevolgen zouden zijn van de cyste voor de bevalling. Immer ging die baby nog een heel eind groeien en zou die vast nog wel die cyste aan de kant duwen. Niks om me druk over te maken.

Mei 2020

Met 32 weken heb ik opnieuw een controle gepland staan bij de gynaecoloog, weliswaar een andere dan normaal in verband met beperkte bezetting door Corona. Hier krijg ik, met mijn man op luidspreker via de telefoon, te horen en te zien dat helaas de cyste nog steeds pal voor de uitgang ligt. Door de grootte van de cyste, die overigens nog wel steeds even groot is en dus niet gegroeid, is het lastig om te herleiden waar alles zich bevindt. De baarmoederhals ligt tussen de cyste en mijn blaas, het hoofdje van de baby ligt daar rechts naast. Voor de baarmoedermond ligt een kluit navelstreng en van de placenta is niet goed te zien hoe ver deze van de baarmoedermond af ligt. Zou ik op dat moment moeten bevallen, dan kan de baby er simpelweg niet uit. Shit, we wisten dat dit zou kunnen gebeuren, maar toch is het een vieze tegenvaller. Zoals het er op dit moment uitziet hebben we twee opties. De eerste optie is het leeg laten prikken van de cyste. Ze kunnen dan vaginaal met een holle naald de cyste doorprikken en leegzuigen. Daarna is het dan aankijken of alles op de goede plek komt te liggen en dan zou ik op de natuurlijke manier kunnen bevallen. De tweede optie is een keizersnede. Gelukkig hoeven we nog niet meteen een keuze te maken. Over twee weken plannen we weer een nieuwe afspraak en in de tussentijd zal mijn casus ook worden overlegd met het team. Hopelijk krijgen we volgende keer, met mijn vaste gynaecoloog en een tweede gynaecoloog, meer duidelijkheid over de situatie in mijn buik, over de mogelijkheden en alle voor- en nadelen, zodat we een goed overwogen keuze kunnen maken.

Wordt vervolgd…