Zwanger met een cyste, hoe nu verder?

Mijn vorige blog eindigde met een vervelende tegenvaller, het nieuws dat de cyste de uitgang blokkeert. Uit het vervolgonderzoek met weer een andere gynaecoloog (de derde intussen) komt dezelfde conclusie: de baby kan er nu niet langs. De cyste ligt ook dusdanig in de weg, dat het lastig blijft om goed te kunnen zien hoe alles erbij ligt. Er wordt toch maar weer besloten om binnen het team te overleggen, wellicht ziet iemand aan de hand van de nieuwe beelden nog iets zinnigs.

Mei/Juni 2020

Een week later telefoon, ze willen me graag nog langs laten komen voor een MRI, als het even kan de volgende dag nog. Dus daar gaan we maar weer naar het ziekenhuis. Ik had geen idee wat ik van de MRI moest verwachten. Vorig jaar heb ik wel een CT-scan gehad, dat was even heen en weer door die donut. Blijkbaar wordt er aangeraden om een schoon setje kleding mee te nemen, maar dat waren ze mij vergeten te vertellen. Ik mocht plaatsnemen op de plank en werd vastgelegd met een ballonnetje in mijn linkerhand en een plank over mijn buik heen. Met zo’n dikke buik is het absoluut niet prettig om plat op je rug te moeten liggen, het kussen onder mijn knieholtes zorgde voor weinig verlichting. “Heeft u nog vragen?” Nou, ik was wel benieuwd hoe lang het eigenlijk zou duren. Ik schrok wel even van de mededeling dat het een half uur zou duren, daar had ik niet op gerekend! Ik kreeg nog te horen dat de baby waarschijnlijk actief zou worden van het kabaal van de machine en ik kreeg een koptelefoon op. De plank ging omhoog en werd de tunnel ingeschoven. Voor kleine ruimtes heb ik geen angst, maar het voelde toch wel een beetje benauwd. De machine werd aangezet en ik heb een half uur liggen afzien. Door de magnetische golven werd het erg warm in de tunnel en ik voelde me al snel niet prettig. De baby werd inderdaad erg actief, wat samen met de pijn in mijn rug en het benauwde gevoel ervoor zorgde dat ik me steeds paniekeriger begon te voelen. Ik begon met de ademhalingsoefeningen van de zwangerschapsyoga en dat hielp gelukkig om iets meer grip op mezelf te krijgen. Na een half uurtje werd de plank weer uit de tunnel geschoven en mocht ik nat van het zweet weer richting huis, vandaar dus dat setje schone kleren… 

Na een lange week kwam het telefoontje met de uitslag van de scan. De baby had dusdanig liggen bewegen dat er nog steeds niet duidelijk te zien was wat de precieze ligging was van de placenta ten aanzien van de baarmoedermond. Fijn, dat was dus ook voor jandoedel dacht ik. Wel meenden ze op deze beelden te zien dat de cyste naast vocht ook iets van een vettige substantie zou bevatten. Ik mocht nogmaals terugkomen voor een echo bij twee van de drie betrokken gynaecologen om toch nog een laatste keer te kijken. Met z’n tweeën gingen ze druk in de week met het echo-apparaat. Inwendig, uitwendig, uit alle mogelijke hoeken. De derde gynaecoloog aan de telefoon, er werd volop overlegd, maar er kwam niet echt een duidelijke conclusie. Het leegprikken van de cyste was nog steeds een mogelijkheid ondanks dat deze dan toch niet volledig gevuld was met vocht, maar er was wel kans dat er troep uit de cyste zou lekken na het doorprikken en dat kon een buikholteontsteking als gevolg hebben. Dat in combinatie met het kluitje navelstreng naast het hoofdje van de baby en de onzekere locatie van de placenta liet de artsen twijfelen of het dat risico waard was. Mijn man en ik hadden intussen voor onszelf besloten dat als ze er nu nog niet aan uit kwamen, we maar een keizersnede wilden laten plannen. De gynaecologen konden zich daar wel in vinden, immers zeiden ze dat ze vrouwen voor minder een keizersnede hebben aangeraden. De planning van de OK werd gebeld en de datum geprikt. 23 juni 2020, dat zou de datum gaan worden dat we ons kindje geboren zien worden en mogen ontmoeten. Met een stapel papieren mocht ik naar de voorbereidingsruimte om nog 3 keer te vertellen wie ik ben, wat mijn geboortedatum is en dat ik geen medicatie gebruik.

Nog 20 dagen wachten, fantaseren over hoe ons kleintje eruit zal zien en ons goed inlezen in het verloop van een keizersnede en de periode erna. Duimen dat ons Prulleke blijft zitten tot die tijd, want als mijn vliezen zouden breken, was er kans dat de navelstreng naar buiten zou komen en afgekneld zou worden door het hoofdje. Ik had dan ook op Google opgezocht wat een bevalling zou kunnen opwekken, zodat ik het tegenovergestelde zou doen. Desnoods op mijn kop zitten! Gelukkig was dat niet nodig.

In mijn volgende blog zal ik vertellen hoe ik de keizersnede heb ervaren.