Zwanger: Vanishing twin, hematoom, 2 myomen, Asherman. Komt dit wel goed?

In mijn vorige 4 berichten hebben jullie kunnen lezen dat ik in 2018 direct zwanger werd na het verwijderen van mijn spiraaltje. Helaas kreeg ik een grote hematoom, bloeding, in de baarmoeder en mondde deze zwangerschap uit ik een missed abortion. Ik liep door de miskraam een sepsis, bacteriële infectie, op. Ik moest 5 dagen in het ziekenhuis verblijven met 6 verschillende antibiotica. Ook werd er een spoed curettage uitgevoerd. Helaas bleek ik door alles het syndroom van Asherman opgelopen te hebben. Dit zijn verklevingen van je baarmoederslijm waardoor je onvruchtbaar wordt. Ik werd in maart 2019 geopereerd en werd gelukkig in juni 2019 weer snel zwanger. Ook deze zwangerschap mondde uit in een miskraam. Gelukkig zijn de verklevingen niet teruggekomen. Nadat ook alle bloedonderzoeken goed bleken mochten we in oktober 2019 weer proberen zwanger te worden. We gingen naar Bali en ik hoopte dat daar de pech zou keren naar geluk.

De vakantie in Bali was heerlijk maar helaas werd ik na terugkomst ongesteld. Aangezien de menstruatie weer heel licht was werd er weer een hysteroscopie ingepland. Een lichte menstruatie kan namelijk duiden op het terugkeren van de Asherman verklevingen. De afspraak werd 4 weken later ingepland. Deze bleek echter niet meer nodig want die maand, november 2019 werd ik weer zwanger. Zoals je aan de foto bovenaan kunt zien kon ik het niet echt geloven. Ik heb 5 dagen achterelkaar een test gedaan, totdat beide strepen lekker dik waren. Ik testte namelijk, net als de zwangerschap daarvoor, op NOD 10 al licht positief.

Utrogestan

Onbevangen zwanger zijn zat er na 2 miskramen niet meer in. Ik durfde niet meer te fietsen of een sprintje te trekken om de bus of de trein te halen. In mijn eerdere twee zwangerschappen had ik immers steeds bloedverlies gekregen door wandelen / sneller lopen. Met 5 weken zwangerschap was ik op het werk en kreeg ik opeens weer een bloeding. Niet weeeeeeer. Lichtelijke in paniek belde ik mijn arts in het ziekenhuis. Ik had veel gelezen over een recent engels onderzoek. Ze hadden bij meer dan 4000 vrouwen gecheckt of het toedienen van progesteron, utrogestan, helpt om miskramen te voorkomen. De uitkomst was negatief. Uit het onderzoek was echter wel gekomen dat het middel leek te werken bij vrouwen met herhaalde miskramen en bloedverlies. De kansen op een doorgaande zwangerschap zou bij deze groep met 15% stijgen. In Nederland wordt utrogestan niet voorgeschreven bij dreigende miskramen aangezien men er geen vertrouwen in heeft en/of het in Nederland zelf niet is bewezen. In het buitenland wordt het wel vaak voorgeschreven. Zoals ik in een van mijn eerdere berichten al schreef had ik inmiddels geleerd assertief te zijn als het om mijn gezondheid ging. Ik vroeg mijn arts dan ook of ik utrogestan mocht gebruiken. Baat het niet, dan schaadt het niet. Gelukkig vond mijn arts dat goed. Ze wilde het recept wel naar me opsturen. Ik wilde echter geen dag langer wachten en ben gelijk naar het ziekenhuis gegaan om het recept af te halen.

De dagen daarna werd het bloedverlies minder maar helaas voelde ik toch de hormonen uit mijn lichaam verdwijnen. Ik bereidde me voor op weer een miskraam. Als het weer mis zou gaan wist ik niet of ik het ooit nog een keer aan zou durven. Het begon steeds meer als Russische roulette met mijn lichaam te voelen. Steeds weer moest ik naar de OK voor een behandeling. Ik was op. Misschien nog 1 keer proberen maar dan eerst naar Duitsland of België voor aanvullend onderzoek? 

Niet 1 maar 2

Met 7 weken kreeg ik een echo. Wat bleek, ik was nog zwanger en er klopte een hartje. En ik was niet zomaar zwanger het waren er twee. Alleen de tweede was helaas na 5 weken niet verder ontwikkeld. Er was alleen een dooier te zien. Een Vanishing twin noemen ze dit. Whow daarom had ik dus de daling in hormonen gevoeld. En ja tijdens de eisprong had ik eerst gedacht het rechts te voelen en een paar uren laten had ik links een eisprong gevoeld. Ik dacht dat ik dat toen verkeerd gevoeld had maar blijkbaar was ik meer ‘in tune’ met mijn lichaam dan verwacht. Het was jammer dat het ene vruchtje zich niet had ontwikkeld maar mijn baarmoeder had met al die Asherman littekens waarschijnlijk toch geen tweeling kunnen uitdragen. Als het vruchtje wat leefde maar zou overleven dan komt alles goed.

Er was echter ook weer een hematoom te zien in de baarmoeder. Daar was die bloeding dus vandaan gekomen. Waarom heb ik steeds hematomen? En weer werd het spannend. Zou mijn lichaam de lege vruchtzak gaan afstoten en het levende vruchtje daarbij meenemen? Zou deze zwangerschap wel goed doorzetten?

In Nederland schrijven ze geen (bed)rust voor bij bloedingen aan het begin van de zwangerschap maar in veel andere landen wel. De eerste zwangerschap was ik ondanks de hematoom veel blijven doen en dat had niet goed uitgepakt. Ik besloot deze zwangerschap het Belgische en Amerikaanse advies te volgen en wel rust te nemen. Gelukkig was het kerstvakantie en kon ik ook echt deze rust pakken. 3 Weken deed ik alleen het hoognodige.

Elke week had ik een echo en de kleine ontwikkelde ze zich exact zoals de curve aangaf. Ik kreeg echter ook nog te horen dat ik twee myomen, vleesbomen, had. Klein maar ze zaten er. Ik had dus een vanishing twin, een hematoom en twee vleesbomen. Dit alles geeft een verhoogd risico op een miskraam. En niet te vergeten was ik ook voormalig Asherman patiënt en had ik daardoor een hoger risico op complicaties. 

De rust en wellicht de utrogestan leken hun werk te doen. De weken kropen voorbij. Tot de 9e week groeide de lege vruchtzak net zo hard mee en ik begon echt al een bolling in mijn buik te krijgen. Daarna stopte deze gelukkig met groeien en nam de vruchtzak van ons kleintje het over. En toen kwam de 11 weken echo en ging nog steeds alles goed met de kleine. Zou het dan toch goed komen?

Nipt bij vanishing twin

Een nipt-test was in Nederland niet mogelijk bij een (vanishing) twin. Technisch was het wel mogelijk maar de nipt-test wordt in Nederland uitgevoerd in een onderzoekssetting met alleen eenlingen. Er werd ons een nekplooimeting aangeboden. Ook hier nam ik het hef in eigen hand en nam contact op met het ziekenhuis in Leuven. Hier konden we terecht voor de Nipt. Een spannende week. Als ze je bellen is de uitslag slecht, als hij goed is krijg je de uitslag in de app te zien. Ik heb de dag dat de uitslag binnen zou komen wel 20 keren de app bekeken. Om 16u had ik dan eindelijk een bericht in de app. Yes, ik was niet gebeld dus dat was goed nieuws. Ik besloot het bericht niet te openen en te wachten totdat ik thuis was om het samen met mijn man te lezen. We zouden immers, want dat vertellen ze in België, ook het geslacht ervaren. Mijn collega’s konden niet geloven dat ik het kon opbrengen om tot thuis te wachten. Voor mij was echter het belangrijkste nieuws dat het goed zou gaan met de kleine en dat wist ik nu. Wat was er mooier dan samen uit te vinden of we een jongen of meisje zouden krijgen. Eenmaal thuis zaten we in spanning op de bank en opende ik de app. Crash ..... de app werkte niet. Ik probeerde het wel 10 keren maar nee hij deed het niet. Yeeeh wat een spannende momenten waren dat. Moest dat net NU gebeuren. Ik startte mijn telefoon nieuw op en de app deed het. We krijgen een jongen en genetisch is zover alles goed. 

We hebben gelijk de aanstaande opa’s en oma’s gebeld om te vertellen dat we 10 aug. 2020 een zoontje mogen verwachten. Een leuke gender reveal party of bekendmaking van de zwangerschap zag ik door alles wat was voorgevallen niet meer zitten. Sowieso wisten de belangrijkste mensen door alles al zeer vroeg dat ik weer zwanger was. Daarbij was dit allemaal niet meer relevant, als de kleine maar gezond geboren mocht worden.

In de 13e zwangerschapsweek vond er een gesprek plaats met mijn Asherman arts. Ze zou ons vertellen welke risico’s deze zwangerschap met zich mee zou brengen. Hierover meer in mijn volgende bericht.

Lees in mijn volgende bericht ook hoe de zwangerschap verder verloopt en of het geluk aan onze zijde blijft.