Zwanger worden en afvallen - Naar de gynaecoloog

Negen uur. Ik ben wakker voordat de wekker gaat. Het is stil in huis, want de kinderen zijn aan het logeren bij oma in Den Haag. Ik moet ontzettend nodig naar het toilet en spring dus gauw uit bed. Wanneer ik klaar ben zie ik een kleur op mijn doekje waar ik al zo lang op heb gewacht. "Dit meen je toch niet serieus!" roep ik vanaf het toilet. Geen idee of mijn man me kan horen. Net voor de afspraak die we om kwart voor elf bij de gynaecoloog hebben blijk ik ongesteld te zijn geworden. En dat na 70! dagen wachten. Ik ben dankbaar dat het er is, maar ook verdrietig. Dat zal vandaag wel geen echo worden...

Ik gris gauw wat schone handdoeken uit de wasmand en baan me een weg naar boven om me te douchen. Één ding scheelt, het scheren kan ik achterwege laten en mocht ik wel plots een echo krijgen, nou ja, dan is het maar zo. Onder de douche laat ik me even gaan. Dat mijn menstruatie doorgekomen is doet me blijkbaar wel wat. Ik wil de tranen vrij laten lopen, maar dat gebeurd niet. Ik ga even rustig zitten op de grond onder de douchen en verwelkom het warme water. In gedachten zink ik weg en vraag onze lieve Heer of hij het gesprek in het ziekenhuis wil leiden. Ik ben namelijk bang. Bang dat ik weer naar huis gestuurd zal worden. Ik ben niet voldoende afgevallen. Om heel eerlijk te zijn gaf de weegschaal zelfs de laatste dagen twee kilo zwaarder aan. Wellicht lag dat aan het feit dat de menstruatie zou komen en dat in combinatie met het vele vocht dat ik op dit moment vast houd is geen bevordering voor het gewicht. Ik ga na een tijdje onder de douche vandaan om me verder klaar te maken. 

"Evelien?" De gynaecoloog staat in de wachtruimte. Gauw klap ik mijn telefoon dicht en geef de gynaecoloog een hand. "Kom gauw verder." Hij gebaard met zijn hand naar zijn steriele kamer. Tijdens onze weg daar naartoe stop ik wat ongemakkelijk mijn telefoon weg in mijn tas. Wanneer we beide zitten begint hij. "Vertel, hoe gaat het?" "Qua cyclus niet goed. Ik ban vandaag na 70 dagen ongesteld geworden dus ik heb weer een lange cyclus achter de rug." De gynaecoloog kijkt bedenkelijk. "En hoe gaat het met het afvallen? Lukt dat een beetje?" Ik leg hem uit dat ik erg veel vocht vast hou en de laatste keer bij de diëtiste in vet wel was afgevallen, maar in gewicht nauwelijks. Okee.... dat was maar de halve waarheid. Ik durf hem niet te vertellen dat ik al bijna tien kilo afgevallen was na onze laatste ontmoeting, dus ik laat dat dan ook maar wijzelijk achterwege. "Ik denk dat het tijd is voor de volgende stap. Jouw lange cyclussen brengen mij vraagtekens. Je bent afgevallen dus zou de boel niet verder moeten ontregelen. Daarom wil ik je laten bloedprikken en gaan kijken naar je hormoonspiegel en schildklier." Hij verteld er bij dat het ideaal is dat uitgerekend vandaag mijn cyclus is begonnen, al snap ik daar natuurlijk niks van. Blijkbaar biedt dat perspectieven. Hij overhandigd mij het prikformulier en geeft me een hand. "Ik ga je volgende week bellen," zegt hij met een lach, gevolgd door een knipoog.

Bij de balie mag ik een afspraak maken voor de belafspraak. Daarna loop ik samen met mijn man naar de prikafdeling. Daarna kunnen we niets anders doen dan afwachten. Zal het bloed ons meer kunnen vertellen?