Wat een hoop herkenbare reacties! Tuurlijk bedoeld men het niet verkeerd en zelf probeer ik alles ook zo positief mogelijk te benaderen. -Met 25,6 bevallen... maar ik heb iig geen striae!- Maar mijn hemel, wat had ik het er voor over gehad. Wat had ik graag in een shirtje gelopen met de tekst erop: - ja ik loop als een pinguin -. Je hoort vaak mensen klagen over de laatste loodjes. Maar het is een prachtig cadeau van moedernatuur als je je kindje 40 weken bij je mag houden en kan beschermen.Ik lees veel reacties waarin men zegt dat de verwerking pas begint als je kindje thuis is. Dat herken ik enorm! De huilbuilen en de 'wat-als' gedachten. Maar eenmaal uit het ziekenhuis, ziet met (als je kindje gelukkig geen sonde meer heeft) een 'normale' baby en gaat het leven weer door. Alsof die weken in het ziekenhuis waren als de pauze-knop op de afstandsbediening.

Ik heb juist genoten van die tijd, mijn dochter is geboren met 31.6 en was 965 gram. Iedereen die zei hoe oud is ze en als ik dan zei 4 maanden dan was oww wat is ze klein, dan zei ik dat heeft ze gedaan zodat ik nog langer van het baby zijn kan genieten. Dan was het gelijk klaar. Gelukkig is het nu een meid van 18 jaar en niemand die nog ziet dat ze een prematuurtje was.

Onze Noah is met 35+3 geboren en was ook dysmatuur. Elke keer in de supermarkt werd ik aangesproken of hij net geboren was. Ik heb het vaak wel beantwoord met hij is te vroeg geboren dus vandaar. Soms dacht ik het lijkt wel of ik vast loop en het telkens herhaal!

Onze dysmature baby is nu 4 maanden oud. Ik ga pas sinds kort met haar echt de buitenwereld in, naar winkels enzo. Als mensen dan vragen hoe oud ze is, zeg ik gewoon 4 maanden. De reactie is dan dat ze wel erg klein is. Dan zeg ik ‘dat klopt’. ‘Is ze te vroeg geboren?’ ‘Nee’. En dan laat ik mensen met vraagtekens in hun ogen achter ;) ik probeer de humor er maar van in te zien.